Biekorf. Jaargang 1

[p. 329]

Van eenen Duitschen Schaper

ALS ik nog geheel kleene was, hebbe ik dikwijls hooren spreken van duitsche schapers, die den zaterdag avond, scherrelinge op hunne makke door de lucht vlogen, rechte naar Duitschland, achter een schoon hemde; of die den zondag, terwijl zij hunne schapen wachtten, met het kloppen van den vesper, op dat zelfste peerd, door de lucht reden naar Roomen, en daar de vespers hoorden.

Onder andere diergelijke, hoorde ik ook vertellen dat er, op eene schaaphofstede van Beveren, een duitsche schaper woonde die alle slach van wondere perten uitmat. De koeier, die ook geern al zulke vreemde kunsten geleerd hadde, dachte in zijn eigen: wacht, met den eersten keer dat die vogel uit is met zijne schapen, zal ik gaan snuisteren in zijne lade: men zegt dat die duitsche schapers een boeksken hebben, van gedaante als het ijzer hunner makke, en dat zij daarin lezen wat zij moeten doen om zulk of zulk eene kunste of wonder te verrichten.

Zoo, eens dat de duitsche schaper uit was met zijne schapen, sloop de koeier op den zolder, zochte den sloter en gerocht in de lade. Inderdaad, daar lag een kleen boekske, met een beenen omslag, rechts zooals men 't hem gezeid hadde. Zoo, het boeksken opengedaan en daarin gekeken. Hij las eenige reken, waarvan hij geen enkel woord en verstond, en hij ging nog voort lezen, toen eensslags al dat er op den zolder stond, zoodanig begoste te roeren en te draaien, dat het een wonder was. De koeier, geheel verschrikt, stak zeere dat duivelsch boekske weg, sloot de lade en vluchtte van de trappen af. Maar als hij beneên kwam, dan was het nog wat anders! De stoelen droeien daar gelijk toppen in den vloer, de tafel dons op eenen poot, de tailloiren ruttelden in den boord en mieken zulk aardig benauwdelijk geruchte, dat de koeier hem stelde moord te roepen, van den danigen schrik. Op het getier van den koeier, kwamen boer en boerinne met knechten en meisens, meer dood als levende, binnen geloopen en begosten ook moord te roepen. Immers dat

[p. 330]

gedraai en dat gedans en dat geruttelsel en deed maar altijd eeuwig en ervig voort, en dat van langs om meer.

Intusschentijd wierd de schaper geware dat er iets gebeurd was.

In een ommeziens was hij terug op de hofstede en vond hij geheel het huisgezin half dood van angste en schrik.

‘Daar heeft iemand in mijn boekske gelezen,’ riep hij, ‘ik moete weten wie het is, of ik late u allen halen van de duivels!’

‘Ik, schaper, 'k ben het ik,’ snikte de koeier: ‘och! spaart ons toch!’

‘Om de liefde Gods, schaper, spaart ons!’ riepen boer en boerinne, knechten en meisens te gelijk.

‘Om uwentwille, 'k zal,’ zei de schaper, ‘maar het moet rap gaan of 't is te late. De koeier heeft al de duivels uit de helle geroepen; binnen eenige oogenblikken zijn ze hier: is 't dat zij niets te verrichten en krijgen, zoo zullen zij geheel de hofstede, met man en muis, verwoesten en vernietigen.’

‘Wat gedaan schaper? wat gedaan?’

‘Neemt zeere een zak koolzaad, en giet hem uit boven op de doornvimme: maar spoedt u of 't is te late.’

De woorden en waren nog schier uit zijnen mond niet of daar kwamen wel duizend zwarte kraaien, al schreeuwen en al tieren, boven de hofstede gevlogen. De boer en de boerinne, met hunne dienstboden zaten op hunne knieën te krijschen dat ze huilden, voor den schaper zijne voeten, terwijlen dat de koeier boven op de doornvimme zat, en zijnen zak koolzaad uitgoot.

‘Duivels uit der hellen,’ zoo sprak de schaper gebiedend, ‘neemt daar zaadtje voor zaadtje van tusschen en onder dat hout, doet het wederom in den zak en vertrekt van waar gij gekomen zijt!’

In een duivelslag zat de vimme zwart van de kraaien en men zag den zak vullen, altijd vullen, tot dat het laatste zaadtje er wederom in was. Dan schoten zij weêr omhooge in de lucht, gaven elk eenen afgrijselijken schreeuw, en verdwenen.

‘Daar!’ zoo sprak de schaper, ‘gij zijt verlost: alle

[p. 331]

gevaar is voorbij: maar, koeier, let wel op dat gij nooit meer in mijne lade en snuistert, of ik late u levende van de duivels weghalen!’

Ge kunt denken of 't de koeier nog gedaan heeft sedert dien!

J. Leroy