Biekorf. Jaargang 1
(1890)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
[pagina 281]
| |
Dat en zal men nooit laten, anders, - men heeft het meer als eens gezien, - de bie'n gaan kwijnen en de eene achter de andere de mood steken. Dat volkswangeloove is algemeene op den buiten, geheel het Dietsche land door. In Meetjesland, waar men tijdens den boekweitbloei, de bie'n van alle kanten brengt, vinden wij dat gebruik in vollen zwang. ‘Als de bieënhouder,’ zoo schrijft Taal en volk in zijn halfoogst nummer, ‘op sterven ligt, gaat er iemand van den huize tot bij de biehalle en zegt: Bietjes wekt,
Uw meester vertrekt.
En nadat de bieënhouder overleden is, komt men weder tot bij de korven en zegt: Bietjes waakt
Uw meester slaapt.
Daarin bestaat het wekken der bie'n, en in 't Meetjesland is men ook van meeninge, dat bie'n, die bij 't verscheiden huns meesters niet gewekt en wierden, zeker eerlang sterven.’ Hoort nu J. Cornelissen in Brabant over dat gebruik vertellen, bl. 49, 1ste jaargang van Ons Volksleven. ‘Als een bieman sterft, dan moet men de bieën gaan verwittigen van de dood huns meesters; anders aarden zij niet meer.’ Hebt gij erop gelet hoe de Westvlaming spreekt van den Biemelker, de Oostvlaming van den Bieënhouder, en de Brabander van den Bieman? De Bo in zijn Westvl. Idioticon voegt er bij: Immeker, Kramers schrijft: Imker. Dr. Joannes Franck in zijn etymologsch woordenboek der nederlansche taal, zegt dat Imker bevat het dial., etymologisch niet duidelijke woord imme voor ‘bij,’ beantwoordende aan gelijkbeteekenend noordduitsch imme vr. jonger mhd. imme m. (mm uit mb); het beteekent ook ‘bijenzwerm.’ ***
In Engelland wekt men de bie'n, kleedt men de bie- | |
[pagina 282]
| |
korven in rouwe, geeft men aan de diertjes eene rouwmaaltijd, ook moet men de biekorven anders draaien als dat zij te vooren stonden. In Hampshire, wanneer een biemelker gestorven is, zendt men aanstonds iemand naar de bie'n, hij moet voorzichtig op de korven kloppen en zeggen: Bees, bees, awake!
Your master is dead,
And another you must take.
Indien dat alzoo niet en gebeurde, al de bie'n zouden wegvliegen of sterven. Tot Cherry-Burton zoude men niet durven laten van de rouwe te zenden aan de bie'n. In Hooimaand 1827 zag de schrijver van ‘English Folklore’ een zwarten lap hangen aan iederen buik van eene biehalle; en daarbij stonden groote teelen vol wijn, waarin rouwbeschuit geweekt was. De ‘Argus’ een engelsch nieuwsblad, in zijnen numero van 13den in Pietmaand 1790, vertelt van eene oude gewoonte onder 't volk van Devon, waar ze de biekorven van achter tot vooren draaien, op den stond dat het lijk van den biehouder uit den huize gedregen wordt. De bovengemelde schrijver over engelsche volksgebruiken voegt erbij wat er sedert dien gebeurd is tot Collumpton: Op den oogenblik dat de kiste in de lijkkoetse geschoven wierd, riep men tot eenen van de dienstboden: ‘Draait de biekorven!’ De man die de gewoonte van de streke niet en kende en in die droevige omstandigheden niet wel bij hem zelven was, ging en leide al de biebuiken over kant, met de openingen naar het huis. De bietjes vlogen gestoord uit, vielen op de peerden en straalden ze geweldig. Deze, onder den prik van zulke eene nieuwe zwepe, gingen aan 't loopen en meer wanorde en had er nooit in eene begravinge geweest. Alzoo vertelt men in Engelland.
***
Nu, om te eindigen, iets van 't land van de ‘Imme.’ Sterft de ‘Bie'nvader’ zoo moet men daarvan mare | |
[pagina 283]
| |
doen aan de bie'n en aan den korf ruttelen, anders sterven ze allen. Van Bie'n zouden wij geheele boeken schrijven, maar wij sparen iets voor den naasten keer.
Aug. Van Speybrouck |
|