Biekorf. Jaargang 1

Eene Mexicaansche Zeise

't IS lange jaren geleden. Eens trokken de Apasjers, een wilde volkstam, ter razzia ofte ter stroopvaart tegen de Mexicanen. Zij doodden menige mannen die ze, naar wilde en wreede zede, den schedel vlaadden; zij roofden overvloed van kudden en voorraad, en sleurden menigvuldige jonge kinderen mede, om daar slaven van te maken. Een dezer krijgsgevangenen, een twaalfjarige knape, hadde zijnen vader in 't gevecht zien slachten en den schedel vlaân. Die vader was een heilig man, die, van kindsgebeente af, de gewente hadde van dikwijls te zeggen: ‘Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph!’ In 't heetste van den strijd, hoorde men hem kampende en snevende nogmaals dat zelfste gebed doen en zijn zoontje vermanen dat het, zijn leven lang, vaders voorbeeld volgen zoude.

Als nu de Indiaansche winnaars ter heerdstede wedergekeerd waren en dat de roof verdeelmand wierd, zoo viel onze kleene krijgsgevangene eenen opperhoofdman ten deele. Deze Indiaan hadde een gelijkjarigen knape; langzamerhand wierden de twee kinderen getrouwe makkers. De oude hoofdman, om die broederbanden te staven en te sterken, ontsloeg den jongen Mexicaan van dienstbaarheid en nam hem aan tot zoon. De vrijgeworden slave deed zoo zijn gesneuvelde vader hem gevraagd hadde, en placht dikwijls te zeggen: Geloofd zij Jesus,

[p. 203]

Maria en Joseph!’ Zijn vriend ende broeder, die hem dit schietgebedeken zoo menigmaal in 't Spaansch hoorde verwekken, begost het eindelijk na te stameren in die eigenste tale; en, ofschoon hij daar den zin niet van en bevroedde, toch gerocht hij in de gewoonte van het dikwerf uit te spreken.

Later tijds, zoo geviel er een nieuwe strooptocht tegen de Mexicanen. De Mexicaansche krijgsgevangene, nu tot man bedegen, moest meê ten velde tiegen, om zijn eigen volk, zijne broederen, te stroopen. Toen hij den moedergrond betrad, voelde hij zijn herte jagen en slaan; tranen ontwelden zijne oogen; geene genegentheid toch en voedde hij voor de Apasjers, uitgeweerd voor zijnen aangenomen broeder. Des besloot hij niet te vechten, en beraamde de middelen om door de Mexicanen gevangen te worden. Te dien einde, bond hij zijne spere rond zijne heupen vast, en, wilden de vijanden hem het wapen ontrukken, 't en kon niet anders of hij moest mede; en, zoo gevallen zijnde, zou het hem gelukken met zijn schietgebedeken zijne oude Spaansche tale te spreken, die hij niet teenemaal vergeten en hadde.

Alles wilde mede en sloeg naar wensch. Een Mexicaan, die haastig te peerde voorbij reed, trachtte hem zijne spere af te snakken; doch, de jongeling wierd uit den zadel meêgerukt; hij viel, en al vallen riep hij: ‘Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph!’ De Mexicanen, tot zijne groote vreugde, omringden en vingen hem, en alzoo gerocht hij weêrom in zijn Vaderland. Opwassende in deugden, te midden vrienden en magen, en vergat hij nooit zijn heilig gebed. Hij herhaalde 't, hou en trouw, omdat hij aan 't opzeggen van dat gebedeken zijne vrijheid toeschreef en zijnen terugkeer in het Vaderland.

Zijn heidensche makker ook, al was hij nu van zijnen aangenomen broeder gescheiden, bleef die heilige woorden dikwijls uitspreken, niettegenstaande dat hij er schertswijze naar genaamd wierd. Eindelijk, na zijns vaders dood, wierd hij opperhoofdman van zijnen volkstam. Nu was hij een man van taaien moede.

Eens daags verzamelde hij zijne strijdmakkers en sprak

[p. 204]

tot hen: ‘Gij dapperen, die mij hoort, geloofd zij Jesus, Maria en Joseph, wij zijn stervende van honger. Onze vijanden hebben peerden en koeien, zij zijn rijke in koorn en weite, zij hebben wollen deksels, zij bezitten ons land. Laat ons gaan! Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph!’

De Apasjers verlieten de schuilplaatsen hunner bosschen en kwamen onverwachts bij eene bergketen die hedendaags Buenavista heet en toebehoort aan 't land van Nieuw-Mexico. Daar bleven de Apasjers legeren, zonden dagelijks verschillige plunderbenden uit, en roofden al den voorraad dien zij kosten. Ten langen laatsten vergaderden de Mexicanen in groot getal en besloten den vijand in zijn rooversnest te knippen en te verpletteren. Dies, omzetten zij de Apasjers, en streden 'nen vreeselijken strijd, daarin menig een van weêrskanten het leven liet.

Onder de dooden lag de opperhoofdman der Apasjers, die, hem doodelijk gewond gevoelende, drie keeren luidskeels hadde uitgeroepen: ‘Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph!’ De Mexicanen hoorden hem deze woorden in hunne eigene tale zeggen, en stonden er grootelijks over verwonderd. Daarom begroeven zij zijn lijk waar het gesneuveld lag, nabij Bunchbronne, in 't gebergte Buenavista, en vertrokken. Als de Apasjers naar hunne dooden zochten, zoo en bespeurden zij nievers het lijk van hunnen hoofdman; meenende dat de Mexicanen het meêgevoerd hadden, keerden zij, zwak en overwonnen, weder huiswaards.

Sedert bleef de vrede langen tijd ongestoord, bij zoo verre dat verscheidene Mexicanen hunne woonstede kwamen vestigen langs den oostkant van 't gebergte Buenavista, dat 75 engelsche milen Noord-West ligt van El Paso.

Tien jaar achter die groote nederlage der Apasjers, gebeurde 't dat de priester van El Paso geroepen wierd, om in die streke eenen stervenden mensch heul en hulpe te gaan bieden. Als de priester te midden in 't gebergte Buenavista gekomen was, zoo hoorde hij eene stemme zuchten, niet verre van daar. De leidsman sprong eenige stappen voorwaards van benauwdheid. 't Was donker nacht; en de priester en wiste den weg niet.

[p. 205]

‘Staat!’ riep de priester. ‘Hoordet gij geen lichte vezelinge, geen stemgeruisch?’

- ‘Ja-'k, Vader; wij allen die hier rondomme wonen, wij vernamen die stemme menige keeren. Alle ure van den dag, wordt zij driemaal gehoord.’

- ‘En heeft er niemand achterhaald wat deze woorden zijn of wie ze uitspreekt?’

- ‘Die woorden zijn: Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph! Doch niemand en is er, Vader, die ooit ter plaatse naderen dorst. 't Is al jaren en jaren dat dit wonder hier gebeurt.’

- ‘En waagde 't niemand om te onderzoeken wie die woorden uiten mag?’

- ‘Niemand, Vader!’

- ‘Ik toch en zal mijnen weg niet vervoorderen, of dit geheim zal eerst nagespeurd en ontdekt.’

- ‘Vader, 't zal ten minsten nog eene ure duren, eer dat gij die woorden nogmaals te hooren krijgt. Treedt voort en biecht den zieke, en alsdan zullen anderen met mij u herwaards uitgeleid doen.’

- ‘Gij siddert, vriend. Laat ons gaan.’

Zij vervolgden hunne reize, tot dat ze bij den zieke kwamen. De priester berechtte hem en was wederkeerensveerdig.

‘'t Is helledonker, vader; wacht tot morgen.’

- ‘'k En zal, zei de priester; ik wille daar seffens naar toe, want ik ben benieuwd om te weten wie den Heere lof geeft in 't gebergte.’

- ‘Dan gaan wij meê, vader!’

Zij mieken gereedschap en zadelden hunne peerden. Eenigen stapten vóór den priester, anderen bachten hem, om hem des noods ter zijde te staan. Toen zij ter stede naderden, waar de priester de woorden bij zijnen vorigen doortocht vernam, stonden zij allen stille.

‘De stemme komt van ginderwaard zei de priester, die naar 't gebergte wees. Laat eenigen uwer de peerden bewaken, en de anderen met mij den berg beklimmen,’

Hijgend klauterden zij door struiken en over rotsen, toen duidelijk en veel nader, tot driemaal toe de woorden klonken: ‘Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph!’

[p. 206]

‘Voorzichtig, vrienden, geen gerucht! weldra zullen wij dit wonder oplossen.’

De priester bespeurde de richtinge en wierd, na korte stonden gaans, lijk iets geware dat, tusschen de leegste branken der boomen, witverwig toeblonk. Hij naderde en vond een geraamte dat, door jaren liggens, bleek geworden was. De regen des hemels en de stortende bergvloed hadden het bloot gespoeld, en daar lag het, onder den breeden wijden hemel, voor iedereen zichtbaar. Rillend en trillend van vreeze en van lichtgeloovigheid, stonden de gezellen des priesters er omme end omme en hoorden tot driewerf: ‘Geloofd zij Jesus, Maria en Joseph!’ De leidslieden verschrikten en vluchten tot op zekeren afstand weg; maar, omdat de priester stand hield, keerden zij weder en bleven bachten hem, niet al te verre van 't wonderlijk gebeente.

‘Wie zijt gij, vroeg de priester, die dus spreekt ter eere der heilige namen van Jesus, Maria en Joseph?’ Ge en zijt maar een geraamte. Hoe spreekt gij? wie zijt gij?’

- ‘Ik ben, antwoordde de stemme, ik ben der Apasjers hoofdman, die, hier gedood, door godvreezende Mexicanen eerbaar begraven wierd. Jong zijnde, hadde ik nen broeder, die deze woorden gedurig herhaalde; ik stamelde ze na uit loutere gewoonte, zonder wel te weten wat ze bediedden. Maar de groote Geest der Christenen heeft ze mij verklaard en verduidelijkt; hij heeft, wonderlijk genoeg, mijn hoofd en mijn tonge laten leven, tot dat ik in 't doopsel herboren worde. Ik wachte sedert zes jaar; u zie ik heden, o heilige priester Gods. De groote Geest zond u om mijner gebeden wille. Vruchteloos hebbe ik tot hiertoe gebeden en geroepen! Het godvreezende volk, dat langs den bergvoet henenschreed, en was maar bekommerd met zijne eigener ziele zaligheid, en 't bleef verre van mij verwijderd uit schrik en bijgeloove. Doopt mij heden, o priester, laat mij in vrede sterven en het rijk binnentreden van den grooten Geest.

Water wierd geput uit de nabijgelegen Bunchbronne; de priester besprenkelde 't hoofd van het geraamte, en hij sprak de heilige woorden des doopsels over hem uit.

[p. 207]

De omstanders zagen eene sneeuwwitte duive ten hemel stijgen door de duisternissen des nachts. De hoofdman der Apasjers was dood. Zijne beenderen wierden met zorge en eerbied opgenomen en ter gewijde eerde besteed.

Verdietscht uit een Amerikaansch dagblad van den 28sten in Loefmaand 1888.

S.