Biekorf. Jaargang 1

[p. 145]

[Nummer 10]

Aan Moeder Vincentia

op het vijftigste verjaren van heur liefdadig Kloosterleven, van den 2den Meie 1840 tot den 2den Meie 1890, en nog.

MET hand en hert vol liefde en troost,

van eer het licht des hemels bloost

tot na des avonds duisteren,

zoo vloog zij, lijk een bie, en ging
den armen kranken sterveling

zijn klachten af gaan luisteren.

Noch cholera, noch kankerleed,
noch wintervorst, noch zomerzweet

en kon haar hert vertragen:

de liefde wint op allen nood
den zegepraal, en dwingt de dood,

of spot met heure slagen.

[p. 146]

 

Vincentia, geen dankbaarheid

 

van menschen, noch geen kroon, bereid

 

met blommen die 't bederven

 

ontluistert, maar Gods doornen kroon

 

betrachttet gij als eereloon,

 

in leven en in sterven.

 

 

 

Doch, bidden wij, en sterft nog niet,

 

maar troost al die gij zitten ziet

 

in armoê en in tranen:

 

en Kortrijk zal, een liefdeveld

 

door u in vollen bloei gesteld,

 

den hemelweg u banen!

Guido Gezelle