Biekorf. Jaargang 1

Aan Machrietje, op den schoonen dag van zijne Eerste Communie.

MARGARITA, perelschoon,
weerd een' keizerinnenkroon
was uw' name en van bedieden
prachtig, bij de Grieksche lieden.
Margarita, blomken fijn,
kander wel iet schoonder zijn
als de naam van de edele blomme,
die 'k te Paaschen tegenkome
in de weiden, breed en wijd,
binst den nieuwen zomertijd?
Ja maar, nog veel schoon- en eêlder,
en een ware zinnebeelder
van God zelve, wijleneer,
was uw naam nog, alswanneer
Christus' eerste volgelingen
in de catacomben gingen
God ontvangen, onbekend,
in zijn Heilig Sacrament.
Dit geheem wilt wel beseffen
en uw herte ertoe verheffen,
want: ‘Geen Margariten ooit
voor de verkens heen en strooit,’
zei de Meester, en dat zeggen
wisten wel in 't werk te leggen

[p. 108]

 

de eerste Christenen, die verveerd

 

zaten onder Nero's zweerd.

 

Om 't misbruiken af te keeren

 

van het lichaam Onzes Heeren,

 

mieken zij uw' schoonen naam,

 

Margarita, God bekwaam;

 

en wanneer zij duister spraken,

 

in hun kerkelijke zaken,

 

van ‘tot Margaritam gaan,’

 

dat was ‘onzen Heere ontvaân.’

 

Ach, vandaag hebt ge ook ontvangen

 

't gene uw kinderlijk verlangen

 

wenschte al zulk nen langen tijd,

 

Margarita! Heel verblijd

 

heeft uw herte, op dezen morgen,

 

in zijn diepsten grond verborgen

 

Hem die Margarita is

 

eerst en meest van al, gewis!

 

Zijt dan perel, zijt dan blomme,

 

en God zelve eens willekomme,

 

die nu ons Machrietjen zijt,

 

in den hemel, voor altijd.

 

 

 

Guido Gezelle

Te Kortrijk, den 4den in Lentemaand 1890.