Bible in duytsche (Delftse bijbel 1477)

§ Ca .xxxix.

1

WEetstu den tijt vander gheiten drachten inden rootsen: of heefstu ghewacht die hinden als sij haer caluer baren?

2

Heefstu ghetelt die maenden van dier tijt dat si calf sijn worden draghende: ende weetstu den tijt van haerre dracht.

3

Si worden gheboghen tot haer ionghe ende brenghen voert. ende sij loeyen.

4

Haer kinder worden gescheiden ende gaen ter weiden waert: sij gaen wte ende en sullen ter moederwaert niet keren.

5

Wie heeft den wilden ezel laten vri gaen: ende wie ontbant sijn bande?

6

Dien heb ic huus ghegeuen inder wildernissen: ende sijn woninge mit soutachtighe lant.

7

Hi veronwaert die menichte vander stat: hij en hoert eens dwinghers ropen niet.

8

Hi omsiet die berghe van haer weiden Ende hi doersoect alle groeyende cruut.

9

Sal die eenhoren di willen dienen: of sal hij bliuen an dijn cribbe?

10

Sulstu den eenhoren binden te gader mit dinen banden om te ackeren daer mede: of sullen di scoren die rusen vanden valeyen achter dy.

11

Sulstu betrouwen hebben in sijn grote starcheit? Ende suldi hem verlaten van dinen arbeit?

12

Sulstu hem ghelouen dat hi dijn zaet wedergeuen sal: ende dat hi dijn graen vergaren sal?

13

Eens struus voghel is gelijc eens ha-

[p. *207]

uicx ende eens valken vederen.

14

Als hij laet inder aerden sijn eyer: machschien du sulste hem verwarmen inden ghemulle?

15

Hi verghet datse die voet vertreden sal: of datse die beesten vanden ackeren verderuen sullen.

16

Hi verhart hem te sinen kinderen waert als of si sijn niet en waren: te vergheefs heeft hi ghepijnt sonder bedwanc van enigher vresen.

17

Want god heeften beroeft van wijsheden: ende hi en heeft hem ghene verstandenisse ghegheuen.

18

Alst tijt is so heft hi sijn vloghelen op int hoghe. Hij bespot den ryder ende sijn paert

19

Sulstu den paerde starcheit geuen: of sulstu hem tneyen om den hals doen?

20

Sulstu hem niet verwecken als spelthanen? Die glorie van sinen naselocken is anxte:

21

hi grauet die aerde mitter claeuwen Ende hij verblijt vromelijc: ende trect den ghewapenden te ghemoete.

22

Hij veronwaert den anxte: ende en wijct den zwaerde niet.

23

Die koker sal op hem luden: ende schilt ende speer blincten op hem

24

bernende ende grimmende soe verswelghet hi die aerde: ende hi en acht niet opt gheluut vander trompen.

25

Daer hi die trompe hoert soe seit hij vah: van verre verruurt hi den strijt. dat toecomende vanden leitsman. ende tghehule vanden heere.

26

Wassen des valken plumen bi dijnre wijsheit: ende steect sijn vloghelen wt ten suden waert?

27

Oft sal die aren op varen om dijn gebot: ende in ruwen steden sijn neste setten?

28

Ende blijft in stenen: ende hi woent in gescoerden roetsen ende in rootsen daermen niet opcomen en mach.

29

Van daer merct hij sijn spise: ende van verre voersiende sijn oghen.

30

Sijn ionghen licken bluet ende soe waer dat ene dode lichame is daer is hi thant.

31

Ende die here deder noch toe: ende sprac tot iob.

32

Die mit gode strijt: swijcht hi dus licht Want die god berispt heuet: het is recht dat hi antwoerde.

33

Iob antwoerde den here ende seide.

34

Ic die lichtelijc ghesproken hebbe. wat mach ic antwoerden? Ic sal mijn hant legghen op minen mont.

35

Een dinc heb ic gesproken: vergaue god dat ict niet ghesproken en had: ende dander daer ic voertmere niet toeseggen en sal