De Beweging. Jaargang 15

[p. 296]

Twee gedichten
Door
Nine van der Schaaf

Ziel die verweven ligt
In alle leven,
Rijst als een lijflijk gebaar,
Als in de avond de zon
Valt van zijn kim en een vogel
Scheert langs verlaten hemel.

Na de geweldige klank
Van de lichtstroomende zon,
Na de uitbundige aardsche koren
De een-stemmige liederen stijgen,
't Woord van de ziel in de stilte.

Die fluistert zijn avondgebed,
Heft zich op witte vleugels
Boven de breede dampen
Die nog de gloed bewaren.

‘Als deze aarde verbloedt
Geef mij een witte aarde
Die te bestijgen.

[p. 297]

 

In en uitgaande

 

Van dood naar leven,

 

Leven naar dood,

 

 

 

Zie ik een volk dat dichter bij sterren-geheimnis,

 

In fierst geluk vredige en vruchtbare planeet bewoont,

 

Door alle stormen heen laat mij die kust bereiken.

 

 

 

Een voor een rijzen daar bloemen uit witte liefde

 

Die ik bemin en dieren die elkander niet verdelgen.’

Uw sage is in mijn hart, ik zag diezelfde boomen,
Die verre kust, want met uw scheepjes ben ik meegevaren,
Wij vreemde scheepslui kwamen met verborgen vracht.

De groote zee kon 't met zijn lied niet duiden,
Zoo groot verwachting in het hart der vaarders,
Terwijl de machtige wind de zeilelapjes bolde.

De stuurlui droomden en zij stuurden recht
Door storm door stilte naar dat onbekende,
En eenmaal lag het land, het droomland daar:
Een schrale kust, wondere boomenverhalen, 't schorre
Zand, in golf verstild, lag voor 't betreden reê,
En 't lied der zee brak en de wolken stegen stom,
Breed-machtig, hulploos in hun woest gebaren,
Zonnevlam sloeg spleet van geel in 't golvend grauw.

Nog voeren scheepjes, drie, heel fier en klein,
De stuurlui hielden 't roer, de vreemde kust kwam bij,
De ziel der vaarders trok de wondere boomen over.