De Beweging. Jaargang 15

[p. 175]

Twee sonnetten¹⁾
Door
J.J. de Stoppelaar

Verdwaald geraakt in 't oerwoud van mijn droomen,
Klopte ik vermoeid aan zijn betooverd huis.
Hij prees luidruchtig mijn zoo late komen
En wekte knecht en dienstmaagd met gedruisch.

Hij liet het licht uit lamp en luchter stroomen
En riep een schat op uit de ontsloten kluis;
En lachte schril om 't schuchtre van mijn schromen
Waar hij juweelen spilde als waardloos gruis.

Maar voor mijn honger lag beschimmeld brood
Op 't gouden bord, dat hij mij prijzend bood.
En voor mijn dorst schonk hij verzuurden wijn
In 't fonkelend kristal van 't spranklend glas.

Toen zag 'k hem aan, en van der lippen pijn
Las 'k hem het doode woord; en 't viel tot asch.

1) In October verschijnt bij C.M.B. Dixon een bundel getiteld ‘Het Groote Avontuur’.

[p. 176]

Herinnering

 

Hij klaagde en al de woorden, die hij sprak,

 

Waren verkoolde dingen uit den asch

 

Van zijn verbrand verleden: al wat was

 

Onder de vreugde van dat blijde dak.

 

 

 

Hij klaagde en zijn vermoeide blik, te zwak

 

Om uit te zien naar andre woorden, las

 

't Verbleekte schrift...en de avond zonk zoo ras.

 

Daar was niet één, die hem de lamp ontstak,

 

 

 

Dat er een droom is van herbloeide rozen

 

Als voor den vader, die in 't kind herleeft:

 

 

 

Dat er één dronk is die de dorst zal laven,

 

Dat er één troost is voor de hopeloozen:

 

 

 

Het is de kust, de vaderlandsche haven

 

Voor 't keerend schip, dat reeds de zeilen reeft.