De Beweging. Jaargang 15

[p. 37]

Omtrekken
Door
H. Marsman

De eerste:

Leven is roode roes
den gekneden door wind en vrouw...
Zòn, gele liefde,
die zij klokkend slurpen -

De tweede:

Maàn, groene haat,
als een vergift venijn...

De eerste:

Dàg is het leven,
blanke schal van hun gesleten kroezen,
(spiegels, geschuurd in hun verliefde hand
en door het zuigen van hun natte lippen)...

De tweede:

Leven is nàcht,
en zijn kristallen vuurscherm, hemel,
wordt al te schaars geschoven
voor het barok geratel van den dag.
Ons, die het leven zien

[p. 38]

 

door de ontkleurde oogen

 

van een futurist,

 

ons is het zin -

 

De eerste:

 

U is het gal en droesem,

 

u is het àsch;

 

mij is het wijn en vrouw en bloesem,

 

mij is het leven kleur -

 

De tweede:

 

Mij is het ziel...

Hijgende nacht...

Binnen ons lichaam wentelt al-leven -
gedrochtelijk staan wij en massaal geheven
tegen den rottend-paarsen hemel van verlangen -

Dit duidt nu lèven:
mijn vale handen tasten even
het slierend kransen van uw blauwe haren,
die, gift en scheemring, vachten hemel waren
over al-ruimte, uw gelaat - ivoor ovaal,
waarin uw oogen, spitse spleten, hangen:
een groen signaal.

Eeuwen wentelden hun volheid samen:
zijn fundament -
nauw kon hun denkgedrocht omvamen
zijn schedeltent...

[p. 39]

 

Haren sloegen hun vlag langs den hemel:

 

bepantsering -

 

scherp was zijn lijf, geel en vermetel

 

dat dànsen ging...

 

 

 

Braakte het heilwoord, uit walging geboren,

 

klotsende klank:

 

- Hemel, o hemel - ik ben geboren -

 

- Aarde, heb dank! -

Maar: sluipend na vreugde
was de befloersing der luchten
in nachten streng en volmaakt;
ze dreef het smeltend licht te vluchten
en grijnsde naakt -

Maar hij, blonde boorling der zwellende jaren
hij tartte nacht,
en vlocht het ruige duister samen met zijn haren
tot veilge vacht.

Zoò, schragend geleund in de nis der kimmen:
zuigende schacht -
zag hij ellende den hemel beklimmen - -
- zijn eerste wacht -

Vreugde is zwartgebrand:
asch en omwalming -

Lijden tot kruis zich spant
uit nachts omarming -

[p. 40]

 

Leven is weggebloed

 

naar alle wenden,

 

geen witte doodengroet

 

breekt uit de lenden -

 

 

 

Martel, éen ruischeling

 

lokt mij dìt enden:

 

 

 

- Scheemrende kruiseling

 

aan hemels enden - -