De Beweging. Jaargang 15

[p. 303]

Van liefde en leed
Door
H. Moulijn-Haitsma Mulier

Smart, mij zoo lang vertrouwd,
Eeuwig gewende,
Zijt gij daar weer?
Ik zie in het stil ontmoeten
Onzer oogen het oude groeten;
Achter uw oogenschijn
Weet ik uw rijk te zijn,
In uwe meren zonk ik,
Uit uwe stroomen dronk ik,
Ik, die de Vreugd wou zijn,
Liep door het land van pijn.
Zacht streelt mijn hand uw hoofd,
Ik heb u zoo lang geloofd,
Nooit kan ik u laten gaan,
Ik heb u voor altijd verstaan.

Mijn liefsten zijn mijn droomen,
Ik ben ze nimmer moe;
Als ik bij hen wil komen,

[p. 304]

 

Doe ik mijn oogen toe

 

En 'k laat mij vroolijk drijven

 

Op golven van hun zang;

 

Hun eigen wil ik blijven

 

Ik dien ze levenslang. -

 

- Dat is een lustig ontmoeten

 

Als ik bij mijn droomen kom;

 

Maar dien ik zwijgend zal groeten

 

Dien noem ik mijn Bruidegom.

Ik liep door het bosch
Op het vochtige mos,
Het was er nog stil
En de wind was kil.
Plots zag ik mijn vijand,
Hij sloop op ons aan:
Ik was met mijn kind
In den dood gegaan!
Toen nam ik mijn leven,
Ik viel hem aan,
Ik hijgde, ik trapte,
Ik gilde mijn nood,
Ik stond en ik viel weer,
Ik viel tot ik stond,
Verslagen lag hij
Op den koelen grond.
'k Doorboorde mijn vijand,
Mijn vijand lag dood,
En lachend weer troostte ik
Het kind op mijn schoot.

[p. 305]

Liefde

 

Toch wil het hart zijn bloei,

 

Al is de lentetijd al lang voorbij,

 

In liefde droomt het weg

 

En een diep verheugen

 

Om zwakheid van de liefste ontroert het weer,

 

Ja, even hoog wordt zwakheid

 

Als de sterkte wel geschat,

 

Zoo is de liefde, zwakheid zoekt ze en kracht,

 

En kracht in zwakheid,

 

Haar is alles één

 

In 't levend Beeld.

Ik ben als gij, viool, gemarteld hout,
Gebogen en gelijnd en toch gewijd,
Het is in u, dat heel de wereld lijdt,
Gij zijt de Stem, ontwrongen aan het woud.

In mij gloeit als in u bedwongen vuur,
Gevangen en omlijnd en toch gewijd,
Het is om mij, dat heel een wereld lijdt,
Ik ben de Stem, ontworsteld aan Natuur.

Stil zat ik neer, dof dreunend zong de zee
En binnen rees en daalde d'ijle toon,
Zelf werd ik tot muziek, zoo glanzend schoon

Was 't in en om mij, toen de klank verglee.
- Muziek, gij baadt in purpergulden vloed
Mijn bleeke hart, dat stervend zingen moet. -

[p. 306]

Ik ben een mensch

 

Wat denkt gij dan, als ik uw zwakheid zag

 

En heel uw wezen werd mij openbaar,

 

Dat ik zou spotten, of in laag beklag

 

U vragen, wie wel d' allerbeste waar?

 

 

 

Neen, 'k ben als gij, niet minder, ook niet meer,

 

Mijzelf een raadsel, mensch vol bitterheid,

 

Gepijnigd hart, waarin een enkle keer

 

Een zachte, stille stem om Liefde vleit.

 

 

 

Maar om die stem te hooren ga ik ver,

 

Ik loop de gansche donkre wereld door,

 

Liefde is het Wonder, is de lichte ster,

 

Waar ik geboren ben en waar ik hoor.

 

- Als ik daarom aan u naar Liefde vraag,

 

Dan is 't, omdat ook ik de Liefde draag.

Dan is de Liefde schoon, als zonder spreken
't Hart het verlangen van den liefste raadt,
Als door een blik, een blozen of verbleeken,
Hij, wat zij wil verbergen, toch verstaat.

Dan is de Liefde schoon, is angst geweken,
En lacht geluk op het geliefd gelaat,
Als liefdes kracht is in haar daad gebleken,
En twijfel weg, waardoor haar vreugd ontgaat.

O machtig lied van het vervuld verlangen
Wie peilt uw diepte, die uw lokking ziet,
In 't winderuischen, in de zeeëzangen
Hoor ik het willen, maar de volheid niet!
- Wie had naar leven ooit onleschbre dorst,
En vond niet in het leven toch zijn vorst?