De Beweging. Jaargang 15

[p. 245]

Uit ‘Goden en grenzen’
Door
Albert Verwey

Julie d'Etanges, door Saint-Preux bemind,
Die zich hem schonk, maar kon de deugd niet haten
Die in haar geënt was en de plicht niet laten
Die teedre kindren aan hun ouders bindt, -

Hoe streed ze, en wist het web dat Noodlot spint
Als park te zien waar de aangelegde straten
Tot arbeid noodden die een volk zou baten, -
Hoe hoopt ze of zóó haar hart vertroosting vindt.

Maar 't arme hart, door liefde eenmaal bevangen,
Wendt vruchtloos zich tot deugd, staat af, misleidt
Daaglijks zichzelf en hem die ze aan blijft hangen.

Vergeefs: als plotsling haar de dood bevrijdt
Bevrijdt hij ook haar ongebluscht verlangen
Dat ze eindlijk, in haar laatst bericht, belijdt.

[p. 246]

Sterven

 

Zwijg maar. Ik weet. Ik beluister altijd uw gedachten.

 

Waren het koekoeken die in het griendhout lachten?

 

Was het de blikkring van zon op de stroom die mijn zinnen

 

Plotsling verwarde? Of schoot me een vertelsel te binnen

 

Van een fluitspelende knaap die de landen doorreisde,

 

Tot hij, staande onder een galg, op eenmaal vergrijsde,

 

Voelend de strop om zijn hals en de zonnevonken

 

Ziende op het water? De roode dorpsdaken blonken,

 

Zang kwam van volk uit de verte, en geklop van werven.

 

Blauw was de hemel en straalde, en hij moest sterven.

 

Zwijg maar. Ik weet: wij bezitten niets dan dit eene.

 

Wie heeft het leven niet lief? En ge wenscht dat ik weene?

 

Niet zoo dwaas! Omdat ik mijn ziel heb verloren

 

Juist aan dat eene, kan ik niet anders dan hooren

 

Naar het inwendig gezang van ons tweeër vreugde.

 

Dronken ben ik, als een die wijnen teugde.

 

En - wij bezitten elkánder. Wat zou de wereld

 

Zijn zoo ze niet door mijn ooglicht werd overpereld.

 

Al ons tezamen beleven is in ons geteekend.

 

Zal het ooit einden? Een dwaas die bij uren rekent.

 

Nochtans - luister! - Wij hebben een donker vermoeden

 

Dat wij bijeen behóóren: als wilgeroeden

 

Wuivend in blauwe lucht, omlaag verbonden.

 

't Oppervlaksspel van ons leven heeft wislijk gronden.

 

Ik duik omlaag, lief, of ik u verlaat:

 

In heldere afgrond groet mij uw gelaat.