De Beweging. Jaargang 15

[p. 238]

Nachtgezang
Door
Maurits Uyldert

O hart dat op mijn hart rust,
Mij door geen dag geroofd,
Ziel die mijn diepste smart sust
En tot een droom verdooft,
Ogen die blijven schijnen
Door 't donker van mijn waan,
Zacht mij aan goudene lijnen
Leiden door liefdes laan,

Waar zijn mijn brein en zinnen
Als mij uw beeld verschijnt,
Daar mij mijn heet beminnen
Verterend schroeit en schrijnt!
Hoe vinde ik nog de morgen
Na 't stormen van de nacht!
Zal ooit een dag mij borgen
Wat mij geen avond bracht?

Steeds zal ik u behouden
Verholen in mijn bloed:
Ziel, o mijn zacht-vertrouwde,
Ogen van gouden gloed,

[p. 239]

 

En 't hart dat op mijn hart rust,

 

Sluimerend, tot de dood

 

Ons zwijgend uit de smart kust,

 

Veilig voor liefdes nood.

Ik ben door verlangen,
Door liefde naar u,
Haar dringen en bangen,
Voor 't daglicht te schuw.

Ik zoek in het duister
En diep in de nacht
Van liedren de luister,
Van dromen de pracht.

Maar o, in mijn schromen,
Voor 't daglicht te schuw,
Ik vind in mijn dromen
U, altijd maar U.

Ik wacht in de nacht
Als de bloem op de zon,
Ik dorst naar uw pracht
Als het hert naar de bron,
Ik zing heel den dag
Als de leeuwrik naar 't licht,
Om de klank van uw lach,
En uw stralend gezicht.
Des avonds omstrelen
Mijn gedachten uw beeld
Als de wind die 't struweel en

[p. 240]

 

Het bloemveld doorspeelt,

 

En iedere morgen

 

Schiet mijn hart tot u hoog

 

Uit de klem van zijn zorgen

 

Als de pijl van de boog.

Niets, niets dan de stilte
En de regen die suist,
Die in zuivrende kilte
Op het bomenloof ruist.

En het lavend verkoelen
Van de regen doorrilt
Met zacht-zingend spoelen
Het lover dat trilt.

En in dorte bevangen,
Verschroeid, trilt mijn borst -
Maar, o mijn verlangen! -
Niets, niets lest mijn dorst.

Dit zijn maar lichte liedjes,
Veldbloemen in uw haar,
Wat klaver en margrietjes
Voor één dag van uw jaar.
Al wordt gij iedre morgen
Herboren voor uw dag,
Één hief u, diep verborgen,
In 't stralen van zijn lach.

In 't stralen van de dagen
Schrijdt gij zacht-zinnend voort,
Beschut voor donkre plagen,

[p. 241]

 

Omluisterd door mijn woord.

 

Zacht-zinnend zingt ge, uw ogen

 

In mijmerend getuur

 

Naar 't zoet geheim getogen

 

Van één bekorende uur.

 

 

 

Eén uur zal u bekoren

 

Zó, dat gij niets meer wenst

 

Dan de adem, ongeboren,

 

Die uur noch duur begrenst.

 

De dag en 't jaar vervlieten,

 

Maar àltijd, eeuw aan eeuw,

 

Bloeien de margarieten

 

Blank als de blanke sneeuw.

Zal ik u beminnen moeten
Tot mijn adem mij begeeft,
U, die mij met dartle zinnen
Door uw harte-draden dreeft?

Zou ik u vergeten kunnen
Waar mijn adem naar u hijgt,
Die mij, in het hart gebeten,
Stadig tot uw boezem tijgt?

Zal ik ooit de banden breken
Die mij kluistren aan uw hart?
Ach, hoe zwak zijn nog mijn handen
En hoe vast ben ik verward!

Als gij mijn vermoeide jaren
Met uw jonge droom verlucht,
Rijpt, wat zó kortstondig bloeide,
Ooit tot zadenrijke vrucht?

[p. 242]

 

Zal ik leven, levend sterven

 

Van verlangen naar die droom

 

Wijl mijn ziel ten dode stevent

 

Op de brede en zwarte stroom?

O beeld, dat in mijn dromen
Licht-lokkende verschijnt
En na een vluchtig domen
In bleken dag verkwijnt,

Met dartel-lachend spelen
Mijn matte hart bekoort
Als droomrig vogelkwelen
Dat kille nachtwind smoort.

Wáár koelte en onberoerde
En smetteloze rust?
O beeld dat 't hart omsnoerde
Met helle en hete lust,

Zodat het staâg blijft dwalen
In wrange en bange waan,
In daglichts bleke dalen,
In nachts verlaten laan,

O droom, waarin bevangen
Mijn leven tijgt en trekt
Door waan van bang verlangen
Tot mij de zode dekt.