De Beweging. Jaargang 15

[p. 221]

Gedichten
Door
M. Nijhoff

Ze hadden een stem in het licht vernomen:
‘Laat de kinderen tot mij komen’.

Daar gingen ze zingende hand in hand
Ernstig op weg naar het Heilige Land.

Dwalende zonder gids, zonder held,
Als een zwerm witte bijen over het veld.

In de armen van een der kinderen lag
Een wolke-wit lam en een kruis met een vlag.

De menschen gaven ze warme pap
En brood en vruchten en melk in een nap.

En kusten ze en weenden om het woord
Dat de kinderen lachend hadden gehoord.

Zij zijn bij den haven op schepen gegaan
En sliepen op 't dek tegen elkander aan.

De grootste der sterren schoof met ze mee
En wees den stuurman den weg over zee.

[p. 222]

 

Soms schreide er één om een droom en riep

 

Over het water totdat hij weer sliep.

 

 

 

Met een dunne hand vóór haar gezicht

 

Dempte de maan de helft van haar licht.

 

 

 

Ze voeren voorbij den horizon

 

Waar de dag in een hoek van den hemel begon.

 

 

 

Toen stonden ze zingend voor-op het schip

 

En zagen in zee een wit huis op een klip.

 

 

 

Wie alles verlaat vindt in vaders huis,

 

Dat vele woningen heeft, zijn thuis.

 

 

 

Het anker rinkelde en viel in zee.

 

- ‘Domine infantium libera me’ -.

 

 

 

Het hart van een kind is zoo warm en los,

 

- ‘Pater infantium liberet vos’ -.

 

 

 

Zoo buiten de wereld en roekeloos,

 

- ‘Domine infantium libera nos’ -.

 

 

 

Dat ze gingen en zelfs geen afscheid namen.

 

- ‘Libera nos a malo, Amen.’ -

Vannacht zag 'k door het raam op het balcon,
Waar 't lamplicht langs de natte planken glansde,
Voorbij de balustrade een lampion
Van vreemd bleek licht die in het donker danste
Kantelend op de wind.

Maar plotseling

Herkende ik: zìjn gelaat dat met vermoeide
Wijd-open oogen daar voor 't venster hing
Terwijl de huid als dun doek openschroeide.

[p. 223]

Het souper

 

't Werd stil aan tafel. 't Was of wijn en brood

 

Werd neergeslagen uit den greep der handen.

 

De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden

 

En 't raam sprong open door een donkren stoot.

 

 

 

Als water woelden in den nacht de landen

 

Onder het huis. Wij voelden hoe een groot

 

Waaien ons aangreep en de wieken van de

 

Vaart van den tijd ons droegen naar den dood.

 

 

 

Wij konden ons niet bij elkaar verschuilen.

 

Een mensch ziet eenzaam hoe een eenzaamheid

 

Zwart en diep ligt in de oogen van een ander -

 

 

 

Maar als Gods winden langs de daken huilen:

 

Vergeet, vergeet waar ons zwak hart om schreit,

 

Lach en stoot glazen stuk tegen elkander.

Onder mijn huid leeft een gevangen dier
Dat wild beweegt en zich naar buiten bijt.
Zijn donker bloed bonst, zijn gedrongen spier
Siddert van kramp in zijn gebondenheid.

Totdat zijn pijn warm door mijn lichaam glijdt
En dwingt naar 't worden van gebaren, wier
Beheerschte haast en vastgehouden zwier
Zijn vaart ontspant en deinzende bevrijdt.

Men moet gepoederd zijn, dat in 't gelaat
Alleen het zwart der openschroeiende oogen
Den waanzin van 't verbijsterd beest verraadt.

[p. 224]

 

De mond moet, roodgeverfd en opgebogen,

 

Goddelijk trotsch zijn, dat ze weten laat

 

Dat zich haar breede lach heeft volgezogen.

Leef niet als boomen leven die haar stille
Groeikracht in takken om zich heen verbreeden:
Leef steil omhoog zooals de stammen deden,
Tot wij als speren in den hemel trillen.

Zoo hoog gestegen kent het koude hart
De ontroering niet meer van de kleur der verven,
Maar laat, duizelend, zijn extase sterven
En dwingt ze in 't rythme van het wit en zwart.

't Rinkelt aan 't raam, en in het maanlicht buiten
Ritslen de spitse muilen door het gras,
En om een smalle boom gilt het wild fluiten.

Dansers vertragen hun sluipende haast
Wanneer een vrouw, naakt, op de kaarsen blaast
Waaraan een baard hangt van verdropen was.