De Beweging. Jaargang 15

[p. 178]

Drie gedichten
Door
Gerda van Beveren

Dit is de roos, de eglantier
Die wij verplantten uit het duin
Op hoop dat zij hier loten schoot
En bloeide in de schrale tuin.

Dit is de roos, de eglantier
Waar Lanselot aan Sànderien
De bloesem van haar maagddom vroeg
Die hij zich moest geweigerd zien.

Hun roos zij bloeide over hen,
Maar hij vertrad de tere bloem.
Hij roofde haar en bitter trof
Hem 't lijden en verlangens doem.

Mijn roos bloeit niet; zij staat en wacht
Geknot en doornig, hecht en schoon.
Zij wacht op u, wiens milde hand
Haar stille waak en droom beloon'.

Zij spruit nog niet, zij gaart haar kracht
Verborgen, in gewijd geduld,
Totdat zij eens, in sterke vreugd
Het doel, waartoe zij werd, vervult.

[p. 179]

 

Pluk gij haar bloemen dan, mijn lief,

 

Geniet het schoon van vorm en kleur

 

En kus de blaadjes purperrood,

 

Bedwelm u in haar zoete geur.

 

 

 

Zij geeft zich over aan uw gunst

 

En de genaâ van zon en lucht,

 

Eens biedt zij u, tot stervens toe

 

Haar rijk bezit aan bloem en vrucht.

Zang van vroeger, van mijn eerst ontwaken
Toen de wereld voor mij openging,
Toen mijn ziel het wonder scheen te raken
Dat mij tegenblonk uit ieder ding,

Hoe verlang ik naar uw jong bekoren,
Naar uw tere juichende muziek,
Aarz'lend nog en angstig zich te horen,
't Eerste fladd'ren van een vogelwiek.

Want al zijn mijn latere verzen sterker,
Vast en diep en helder soms of zwaar,
Ik, niet als genieter, maar als werker
Weet mij onverschilliger voor haar.

Ach, ik weet wel dat in ieder leven
Ied're tijd zijn eigen schoonheid heeft,
Maar ik wou d' ontroering weer beleven
Die de eerst-ontdekte liefde geeft.

En krampachtig, in mijn nieuwe dagen,
Houd ik alle schoons van vroeger vast
En doordring met huiverende vlagen
Van herinnering, mijn lust en last.

[p. 180]

 

Maar mijn lied heeft toch de klank verloren

 

Van 't bekorend jonge maatgetril

 

En ik kan de tonen niet meer horen

 

Die ik toch nog niet ontberen wil.

Nu is mijn hart zo jong, zo nieuw,
Mijn hartslag als een vreemd geluid.
Ik luister vol verwachting, wat
Dit nieuwe maatgetril beduidt.

Wij dachten beiden ons volleerd
In liefde en leven wijs en oud,
Wij kenden nog de liefde niet,
In eigenwaan verstard en koud.

Wat zijn wij arm, wat zijn wij rijk:
De liefde en ons beider lied,
Door jou verwekt, uit mij ontstaan,
En wij begeren anders niet.

Wij zien elkander schoon en nieuw,
Zoekers naar 's levens diepste zin;
Hier ligt de pop, een lege huls,
Daar stijgt de vlinder, haal haar in