De Beweging. Jaargang 15

[p. 174]

Uit droom en dood
Door
J.J. de Stoppelaar

Hij spant
Van kant tot overkant
Al heen en al terug
De brug.

Hij bindt
En wint en overwint
De wal en overwal
Voor al.

Hij bouwt,
En iedereen betrouwt
Al heen en al terug
Zijn brug.

Nu zal hij tot uw schoonheid komen
Als naar een stille schoone bloem,
Die van geen later uur kan droomen
En van geen roem.

[p. 175]

 

Dan zult gij op uw bleeke voeten,

 

Zooals een marmer beeld bij nacht,

 

Met maan en ster hem wachten moeten,

 

Die op u heeft gewacht.

 

 

 

Hij nadert u tot aan de bloesem

 

Van uwe schoonheid, tot uw hart,

 

En kust uw mond en proeft de droesem

 

Van uw smart.

 

 

 

Geen leed zal hem verborgen blijven

 

Van al het lijden van uw ziel.

 

Hij is de stroom, die weg doet drijven

 

Wat in zijn golven viel.

 

 

 

Hij is het zuiver, jonge water,

 

Waarin gij al uw pijnen wascht.

 

Hij is de zwijger en de prater

 

En draagt uw last.

 

 

 

Hij is de minnaar van uw leden,

 

Die gij hem naakt betrouwen moet,

 

Dan is uw laatste leed geleden,

 

Uw laatste lust geboet.

Nu is het beeld uwer eigenheid
- Een duif die in de stilte koert -
Wat mij door bleeke tijden leidt
En naar verlangen voert.

Nu zijn uw oogen 't laatste licht
Van sterren, waar de nevel wint.
Van aangezicht tot aangezicht
Heb ik u éér bemind.

[p. 176]

 

Maar mateloos heb ik geboet,

 

Van dat ik dong naar uwen peis.

 

De honing, die uw lippen voedt,

 

Is spijs van 't paradijs.

 

 

 

Stil. Ik heb jaar en dag gestaan

 

Van morgenrood tot morgenrood,

 

Tusschen verlangen en een waan,

 

Mij buigend naar den dood.

 

 

 

Een duif, die in de stilte koert,

 

Zoo is uw ziel in de avondrust.

 

Uw hart klopt kalm en onberoerd,

 

Uw mond blijft ongekust.

Veilig in het huis der aarde
Woont, wie eenzaamheid verstaat,
Wie zijn handen rein bewaarde
In zijn hunkren naar de daad;

Wie het voedsel voor zijn droomen
Puurde uit de nevelbloem,
Die in 't meer der tweelingstroomen
Bloeide zonder smaad of roem.

Tweelingstroomen, die hun volle
Wellen vonden in één bron
En tot groote vloeden zwollen,
Tot één vloed hen wederwon.

[p. 177]

 

Veilig in het huis der aarde

 

Woont, wie in zijn eenzaamheid,

 

In zijn droomen de onverklaarde

 

Dood als laatste droom verbeidt.

Ach, wees niet bang, hij is zoo goed,
Zijn handen zijn zoo koel en vast:
Hij komt u dringend te gemoet
En neemt u zonder leed of last.

Zijn oogen zien zoo wèl naar u,
Zooals een vader naar zijn zoon.
Ach, wees niet bang voor hem, niet schuw,
Want hìj verlangt van u geen loon.

Hij is de goede hovenier
En plukt u of gij 't schoonste waart
Van heel dien ongerepten sier,
Van al de bloemen van zijn gaard.

Hij is het, die uw hart geneest,
Wanneer zich alles vàn u wendt.
Hij is mijn goede vriend geweest:
Ik heb hem van nabij gekend.