De Beweging. Jaargang 15

[p. 47]

De vrede
(Gedicht na lezing van ‘Het vuur’ van Barbusse)
Door
Nine van der Schaaf

In de chaos
Liggen de lijken.
De onrustige gedachten, de weemoed, de wanhoop
Waren daarom en de manschap, de levende, worstelt
En wroet, bereidt zich ten doodskamp. - Maar ellende
En hoogheid grijpen ineen, - een lach van bevrijdende humor
Slaat neer op de leugens, de kleine, van pochende
Maats, de groote, de wereldbeheerschende
Leugens van pers en van leuzen.

In de chaos: 't uur van het vuur, - en de harten
Zijn stil, want de slagen dreunen vlakbij, de manschap
Wijlt bij de dooden - niet lang - (heden hij, morgen ik)
Maar zoekt heil bij een maat, een held, ondanks verbijstering
Voelt men meer zuiver dan ooit wie er groot is:
Een roemloos eenvoudige strijder.

In de chaos - 't gerucht van een naam,
Van een vreemdling, wordt tot een wonderwoord,
- Broederschap over de grenzen - fluistert de sage,
Koning van vrede, die roode vaan hief, verschijnt
Aan die droomend even verwijlt bij het nu, eer hij sterft.

[p. 48]

 

In het koud-vochte herfstland

 

Poozen de levenden. Staamlen, verstijfd en verdwaasd.

 

Staamlen - en richten hun tijd; - 't sombere heden

 

Valt bij het woord der ellendigen. Steeds is de dreuning

 

Nabij en de doodsstrijd nabij, doch hun geest

 

Dwaalt ver weg en de adem van volkeren-vrede

 

Stijgt uit het slijk waar zij poozen.