De Beweging. Jaargang 14

[p. 357]

Tijdverzen
Door
W.L. Penning Jr.

Zie machthebbers dringen en drijven,
Bezeten van roemzucht en nijd;
Zie volkren, almeer elkaar steunend,
Tot waanzieke tweespalt verleid.

Zie den oorlog, de Satanscomedie:
Wat weerbaar is - kunstig geprest
Om èn Kaïn èn Abel te spelen...
In rouw en ellende - de rest.

Verbeelding vertoont u in 't naspel
Betwisting van buit vroeg of laat,
Met behoud van verwoesting en graven,
Verminktheid en weedom en haat.

Bloed-armoe deed neigen tot Vrede....
Arm menschdom, nog altoos een kind,
Dat gestuit in zijn groei zich afhanklijk
Van 't spel van geweldenaars vindt;

[p. 358]

 

Het erfde en het bouwde idealen,

 

Scheen sterker hoe meer 't ondernam:

 

Omgesmakt zie het werk veler eeuwen,

 

Of 't speelsch uit de blokkendoos kwam.

 

 

 

Bloed-armoê beteekent - de Vrede;

 

Of - dank onderdanig geduld -

 

De Haat durft op overdoen hopen,

 

Op wraak, op verreekning van schuld?

 

 

 

En ontwaakt er geen hart, geen geweten?

 

Werd alle verstand stekeblind?

 

Komt er niemand erkennen: wij faalden?

 

Durft niemand bekennen: wij dwaalden?

 

Zie 't menschdom, het stuiptrekkend Kind!

September 1918.

Ballingseiland, onzaligste kerker!
Waar strafloos gekweld en gesmaad
Een DREYFUS naar eerherstel smachtte,
Naar zege over afgunst en haat -

Met een schok rees uw naam uit het duister,
Gevloekt ging hij rond en verdween;
Maar hoe keert hij, en blijft in gedachte,
Bij talloostal martlaars voor één:

Onverholen alom is de Booze;
De vogel ga op in zijn lied,
And're zang gaat in weeklachten onder -
En de aanklacht verkondigt zich niet.

[p. 359]

 

Luid klonk zij - eerbiedig zij de echo

 

Bij jongeren mede-verstaan -

 

Toen onthulling van 't lichtschuwend Eiland

 

Het wereldhart sneller deed slaan;

 

 

 

Stoer klonk zij. Eén man stond een leger,

 

Bewijskracht bezwoer het geweld.

 

En thans - baart alzijdsche benauwing

 

Geen ridder die 't woord voert als held?

 

 

 

Geen mondigen burger met open

 

Verzet tegen heerscher en knecht;

 

Geen stem, die als weerklank zou wekken

 

De stem van een wereldgerecht?

 

 

 

- Ik beschuldig! was 't fier-onversaagde,

 

Was 't Reddingswoord van een ZOLA;

 

't Hart sprong op voor bevrijde en bevrijder...

 

Wie, dapper Genie! volgt u na?

 

 

 

Toen ging het om één onderdrukte;

 

Herhaalt zich, op schuddenden grond,

 

Om een Wereld die neêr wordt geslagen,

 

Het woord dat het wapen weerstond?

 

 

 

Speurt uw schim één manhafte verfoeiing

 

Van grootmachten, groot in het kwaad?

 

Vrijgeborene - blijft stilgebukte,

 

Schuw rechtsgevoel - deugd zonder daad.

 

 

 

En treurig vervolgt moeder Aarde,

 

Beschaamd om despoot en vazal,

 

Aldoor liefderijk, aldoor berooider,

 

Haar rondgang in 't statig Heelal.

[p. 360]

 

Als een sprookje in den nacht van haar lijden,

 

Zola - man der Kunst, man der Faam! -

 

Blinkt uw daad van Verantwoording vragen.

 

Terugzien naar laatste' uwer dagen,¹⁾

 

Herhalen althans doe 't uw Naam.

28 van Herfstmaand 1918.

Europa, zittende op den Stier,
Werd afgeworpen in de dorens;
Wie stuit den woestling dol op hol,
Wie durft en pakt hem bij de horens?

- Ik sta hem! toont de Amerikaan,
Met witte zwaai-vlag toegeschoten;
- Hier, zuster! (wenkt hij) klim wêer op,
En zit gerust - ik bind zijn pooten.

Een plaats in 't hart der menschheid, de eeuwen door,
Blijk' WILSON's roem bij Vrede- en Vrijheids-gloor.

1) EMILE ZOLA stierf in den nacht van 28 op 29 September 1902.