De Beweging. Jaargang 14

[p. 208]

Belijdenis
Door
P.N. Van Eyck

Waarom die rustelooze drang
Een onvervulde jonkheid lang?
Ik weet het nu, ik was op reis
Naar het verloren paradijs.

't Leven, een vaal en ledig veld,
Leek tot onvruchtbaarheid gesteld,
Maar aan zijn horizon rees toen
Een hoog en teeder visioen.

Onpeilbaar-schoon, onmeetlijk ver
Onder het licht van de eerste ster,
(Ik trok daar heen) en roerloos-bleek
Boven de kim die altijd week.

Een waan, een droom, een lichtend beeld
Der ziel, die in zich zelf verdeeld,
Als ver visioen haar eene zelf
Ziet schijnen aan 't verbleekt gewelf.

Waarnaar wat achter blijft nu haakt
Opdat het, aan zijn doel geraakt,
Tot de eigen volheid van voorheen
Zich met zijn ander zelf vereen.

[p. 209]

 

O leven, bitterlijk gesmaad,

 

Waar bleef dat nooit voldaan beraad?

 

Heb ik u voor altijd misschien

 

In 't diepst van uw geheim gezien?

 

 

 

Dat tijdloos, ruimteloos en vrij,

 

Eén Geest, één eenig Wezen, Gij

 

In u, in mij die gansche schijn

 

Van aarde en lijf een droom doet zijn.

 

 

 

Dat om mijn ziel úw werklijkheid

 

Zich tot een wereld uit mij spreidt

 

Die, droom en waarheid tegelijk,

 

't Beeld is van uw oneindig rijk.

 

 

 

En deze liefde in mij voor u

 

En wat gij zijt, dit eeuwig Nu,

 

Zij is het die in 't Al rondom

 

Mij voert tot u, mijn eigendom.

 

 

 

Want alles is uw vleesch, uw bloed,

 

Uw stof, uw geest, uw stilte, uw gloed,

 

Gestalte van die groote vlam

 

Die de aarde tot haar lichaam nam.

 

 

 

Leven, maak mij bereid en rein,

 

De hoeder van dat vuur te zijn,

 

Doorstraal mijn oogen dat ik klaar

 

In 't licht van 't eene Wezen staar.

 

 

 

Dat zich mijn ziel, naar wat zij schouwt

 

In u, door u, tot schoonheid bouwt,

 

In alles wat zij zuivers wint

 

Een loutre vorm van zijn bemint.

[p. 210]

 

En wachte, of ééns uw ademtocht

 

Dat stille beeld doorhuivren mocht,

 

Dan, diep ontroerd, aanschouwt hoe schoon

 

't Haar oplicht als Gods eigen woon.

 

 

 

En knielend waar die schijn haar blinkt,

 

Aanbiddend in Zijn glans verzinkt,

 

En als uit lange slaap ontwaakt,

 

Droomloos het aardsch bewustzijn slaakt.