De Beweging. Jaargang 14

[p. 433]

Op den bloemendag van het Joodsch Nationaal Fonds
Door
Jacob Israël de Haan

Vijf jaren bracht, voller dan 't blij verwachten,
Mij schatten van vreugd ieder Bloemenfeest.
Vijf jaar is voor mijn hart, bloedend van klachten,
Het Bloemenlied een lied van troost geweest.

En bleef het gansche jaar in doem zóó duister
Als diepten van het bar wintergetij,
Maar hield het dezen dag van hoop en luister,
Ik klaagde niet en hield het leven blij.

Al zoude ook gansch het jaar geen lied mij geven,
Dat vreugd verheugt en leed troost diep-bezield,
Nog achtte ik mijn leven het rijkste leven
Als ik 't Lied op den Bloemendag behield.

En weet: al waren maandenlang de dagen
Schooner dan ooit één zaalge zomer zag,
Nog viel het schoon van den zomer geslagen
Door de schittering van dien eenen dag.

En weet: al zoude ik dagelijks gewinnen
Schat van zangen als van geen Dichter heugt,
Nog zou mijn hart het meest van al beminnen
Het Lied, dat looft van dezen Dag de deugd.

[p. 434]

 

Want al de vreugd van de geschaarde dagen

 

Schijnt schooner voor de vreugd van dezen Dag

 

En al het onheil, dat mijn hart doet klagen,

 

Slaat de Dag dood met éénen harteslag.

 

 

 

Vijf jaren bracht, voller dan 't blij verwachten,

 

Die Dag lied en vreugde in vretend verdriet,

 

Verbaas u niet, dat van één Dag de prachten

 

Strekken tot spanning van zoo menig lied.

 

 

 

Herbloeit niet alle jaren weder de Aarde,

 

Die dor en dood lag in het bar getij?

 

Dragen niet alle jaren veld en gaarden

 

Oogst en bloemen van den winterban vrij?

 

 

 

Zoo zeker als de lentevogels keeren

 

Met de zuivere zoetheid van hun zangen,

 

Zoo zeker keert het Lied ter uwer eere

 

Dezen Dag vervuld van hoop en verlangen.

 

 

 

Elk jaar hetzelfde lied? Ja: gelijk zingen

 

De vogels altijd eender. Gaat voorbij,

 

Drijver naar weelde en winst, maar 't hart doordringen

 

Voelt zich, die 't Lied liefheeft, van mijmerij.

 

 

 

Elk jaar hebben wij weer een deel gewonnen

 

Van den weg, die van 't Vaderland ons scheidt.

 

Elk jaar wordt met machtiger hoop begonnen,

 

Elk jaar maakt vaster onze zekerheid.

 

 

 

Wij weten wat ons nog valt te overwinnen,

 

Wij weten ieders haat en ieders macht.

 

Maar ook: die zóó strijdbaar hun land beminnen,

 

Weert van geen vijand de geschaarde kracht.

 

 

 

Nog zijn wij machtloos: wreede volken breken

 

Ons lot lachend. Elk ander drijft ons voort.

 

Wij kunnen niet het eigen onrecht wreken,

 

Wij klagen, maar wij blijven onverhoord.

[p. 435]

 

Machtloos zijn wij. Machtloos zullen wij blijven

 

Zoolang wij niet keeren naar de eigen landen.

 

Verdrevenen van twintig eeuw: u drijven

 

Als gij niet keert, haters tot doem en schanden.

 

 

 

Nooit voelt mijn hart wreeder, dat wij maar vreemden

 

Tusschen vreemden zijn, dof onder hun macht,

 

Dan als elk volk van eigen gaard en beemden

 

De volle weelden van zijn oogst verwacht.

 

 

 

Lichter valt de last des winters te dragen

 

Als elke nacht elken dag wreed berooft,

 

Dan de lust van de luwe lentedagen

 

Wanneer elk land zijn volk schatten belooft.

 

 

 

Elk land elk volk? Onze Stad ligt verslagen,

 

Ons Land ligt als een stervende uitgeput.

 

En wat zijn velden nog aan oogsten dragen

 

Is niet mijn Volk, maar vreemde volken nut.

 

 

 

Ga langs de wegen, waar de weelde rijpt

 

Van hun oogsten. Mijn volk bouwt een oogst niet.

 

En weet, hoe wreed de nood mijn hart vernijpt,

 

Als mijn brandend oog hunne schatten ziet

 

 

 

Ik zou den zomer haten. Maar tot vreugd,

 

Tot hoop des harten bloeit de Bloemendag:

 

‘Toekomst, schooner dan het Verleden heugt

 

Zal de toekomst zijn, vrij van wreed bejag’.

 

 

 

Nog binden wij bloemen van vreemde gaarden.

 

Maar als een wachtende Bloem bloeit ons Land.

 

Een Volk, dat zóó heugnis en hoop bewaarde

 

Houdt tegen overmacht van volken stand.