De Beweging. Jaargang 14

[p. 132]

Gedichten
Door
M. Nijhoff

Zusters, wanneer uw kleine zuster trouwt,
Windt om haar kruin een krans van marjolijn.
Zorgt dat de oranjebloesem huivrend zijn
Tranen van vreugde langs haar schouders dauwt.

Ziet, achter haar ligt het eenvoudig huis
Tusschen bloemperken op een groenen heuvel:
Ziet in de kamer de gedekte tafel
En boven 't witte bed het houten kruis.

De dag is windeloos, en beeft omhoog
Bij gindschen wijnberg waar de bruiloft danst -
Zij blijft stil op den voorgrond, maar er glanst
Bewegend licht in 't open vochtige oog.

Want levens overvloed heeft tot den dood
Haar hart ontroerd. Nu gaan de bloesems vallen,
En haar onzegbre weemoed vouwt de smalle
Handen op het geheim van haren schoot.

[p. 133]

Het souper

 

Als menschen lachen die 's nachts iets vreemds vreezen,

 

Lachten wij na den slag met koud gelaat.

 

Ik riep: ‘Het zal een moede vogel wezen

 

Die door de nachtwind tegen 't venster slaat.’

 

 

 

Er vloog een schaduw langs het glas met smal

 

Geklap van natte vlerken aan de ruiten,

 

En viel toen vormloos als een zwarte bal

 

Omlaag. En 't floot, en 't waaide, en 't kraakte buiten.

 

 

 

Maar tot glinsterend ijs bevroren schoof

 

De nacht kreunend langs 't hooge raam, waarvoor

 

De lange vlammen van de kaarsen vluchtten -

 

 

 

De glazen lagen stuk tusschen de vruchten.

 

Als harde sneeuw blonk 't tafellaken door

 

Verwarde weelde van kristal en loof.

De stem die bij de rhododendrons zijn
Lokkende trillers door de tuinen riep,
Woei, toen ze zoekend over 't grasveld liep,
Fluistrend voorbij, en lachte in de fontein.

Ze boog verbaasd in 't marmeren bassin
Waar 't zonlicht in de warme stilte sliep,
Maar vond den fluiter niet, die reeds in 't diep
Doolhof van rozen school met zijn refrein.

De schaduw van 't priëel buigt om haar droom,
's Nachts als ze slaapt, moe van de melodie
Die telkens ergens in de boomen tergt -

[p. 134]

 

Maar al de bloesems huivren uit de boom,

 

Wanneer de blauwe vogel neerstrijkt, die

 

Onder haar hand zich voor het maanlicht bergt.

Zij dorsten niet te zingen in de tent
Omdat het kindje op den trommel sliep.
Toen hief er één zijn glas omhoog en riep:
‘Hoera voor 't kind! Hoera voor 't regiment!’

En 't heele kamp drong om de tent te hoop,
En al die lachende oogen werden week,
Als 't kind om groote vingers greep, of keek
Naar 't blinken van een afgesneden knoop.

Eén brengt een bloem, een ander voert een geit
Nabij, waarop een jongen schrijlings rijdt.
Maar hoor, 't is Kerstmis! Hoor de klokken beven -

God gaf een kinderhart aan den soldaat,
En heeft, ontroerd, toen het verweerd gelaat
Met bijl en beitel uit ruw hout gedreven.