De Beweging. Jaargang 14

[p. 103]

Twee gedichten
Door
Karel Wasch

De vreemde minnaar

En het licht over je gezicht, als je glimlacht.

Gij hebt het laatste masker hem ontrukt
En schril onthuld zijn valsche ‘diepst verlangen’;
Die liefde-hunkrend voor u had gebukt
Richtte zich op met grauw-verkilde wangen.

Al wat er nog zijn vreemd gelaat verlicht
Is glimlach slechts van zelfbespottend peinzen,
Zijn koele speurblik blijft op u gericht,
Wijl hij ontleedt het vroegre liefde-veinzen....

Het steunt zijn trots, dat hij u lijden ziet;
Hij heeft behagen aan uw droeve oogen;
En tot g' u wanhoops snik ontscheuren liet
Wou hij u martlen wel zonder meedoogen.

Doch dan ontrafelt hij dat sentiment
Zich zeggend u dus waarlijk te begééren....
Hij laat u ganschlijk. En kil-afgewend
Tracht hij tot diepste echtheid in te keeren.

[p. 104]

II

 

En hij bevindt zich liefdloos, kort verlokt

 

Door 't rijk bewegen van uw hartstochts wezen,

 

Maar nooit van eigen, hooge drift doorschokt,

 

Nimmer gebroken van verlange' of vreeze;

 

 

 

Bepeinzer uwer warme teederheid,

 

Gevoelloos speler met úw hartsontroering,

 

Een zelf-begoochlend minnaar, slechts geleid

 

Door d' onbestuurden drang naar een vervoering...

 

 

 

Tot schamper-zelfvoldaan hij zich belijdt

 

Onbuigbaar, nooit door teerheid te verwinnen;

 

Dan vaart hem huiver aan der eenzaamheid

 

En zoet doorsluipt een droefnis hem de zinnen.

 

 

 

Zijn blik dwaalt heen in verte ondoorkend

 

Langs uw gelaat dale' argloos zijne handen:

 

Gij houdt de oogen schuchter neergewend

 

Niets mag in u verraden 't oude branden...

 

 

 

Doch waar hij blijft d' in ruimte wijd-verloorne

 

Met d' éénen glimlachglans aan zijn gezicht,

 

Durft g' eindlijk op te zien naar den verkoorne,

 

Dien minnaar eeuwig-vreemd, voor wien gij zwicht.

De strijder

Gij wilt hem breken, die u rustloos tart
Den breeden, diepen zwaai zijner gedachten
Naar u alleen zien overbuige' in smart
Om heev'ger hem te minne' en te verachten.

Maar d' in uw zelfheid eng-besloten wil
Kan hem de diepste tranen niet ontlokken;
Hij houdt een glimlach hoog-verhuld en stil
Ondanks het fel-doorsnerpend smarte-schokken.

[p. 105]

 

En onder al zijn hartstocht ligt een rust,

 

Zijn heetst verlangen steunt op koelen vrede,

 

Hij geeft zich nimmer gansch in wélke lust,

 

Want blijft bepeinzer zijner teederheden.

 

 

 

En zoo gij ooit hem te verwinnen dacht

 

Door zelve' in bandlooze overgaaf te breken,

 

Dan zoudt ge hooren hoe hij zuivrend lacht,

 

In weemoed zien vergaan uw wildste smeeken.

 

 

 

Want hij doorschouwt al uw verleidlijkheên

 

Die hem bewegen, maar nooit willoos binden,

 

Gij kunt hem wonden wreed en wrang als géén,

 

Doch zult hem nimmer verdeemoedigd vinden....

 

 

 

‘Hij schijnt te spelen met zijn vreugd, zijn smart,

 

Of die hem lief, doch eindlijk-ijdel waren,

 

En eeuwig-eenzaam in zijn trots verhard

 

Zie ik hem stug naar 't onbereikbre staren.’

 

 

 

Zelfs die verwerping hem niet tot u voert,

 

Hij strijdt een strijd om zuiverheid en stilte,

 

Waarvan geen vleug u immer heeft beroerd,

 

Waarbij uw brand verschrompt tot dorre kilte.

 

 

 

Slechts met hem samen in den ruimtewind

 

Onder den hemel en 't geweldig bloeien

 

Van 't licht, dat alzijds breekt en zich herwint,

 

Kon d' ééne teederheid in u ontgloeien,

 

 

 

Als gij zoudt voelen op welk rhytme gaat

 

De hooge stroom zijner gedachtedaden

 

En leerdet hem met afgewend gelaat

 

Uw min door simplen handdruk te verraden.