De Beweging. Jaargang 14

[p. 100]

Preludeeren
Door
Maurits Uyldert

Kom dan, o hart, van bergen vreemd,
O hart, vreemd in de dalen,
Ik heb het glas al blank gezeemd
Voor 's hemels heldre stralen.
Ik heb de bol die welfde en blonk
Geheven in de kleuren
Waarin het brandend straalgevonk
Het teder Beeld zal beuren.
Dat beeld dat nergens, overal
Altijd en nooit blijft zweven,
Dat in geen glimlach leven zal
Voor wie geen glimlach geven.
Dat beeld, dat steeds onzichtbaar schijnt
En toch in schijn blijft pralen,
Dat ongezien den ziener pijnt
Met helle en hete stralen.
Dat in zijn schijn zijn wezen heeft,
In zijn geboort' zijn sterven,

[p. 101]

 

Dat eeuwig stervend eeuwig leeft

 

In onverbleekte verven.

 

Kom dan, o hart, aanvaard de brand

 

Waarin de stralen kruisen,

 

En laat het Beeld, door 't licht geband,

 

Diep in u, eeuwig huizen.

 

Kom dan, o hart, van bergen vreemd,

 

O hart, vreemd in de dalen,

 

Ik heb het glas al blank gezeemd

 

Voor 's hemels heldre stralen.

Uw ogen spieglen niet de blanke plassen,
Noch 't riet dat glansend golft en ritslend ruist,
En niet de hemel, wolkeloos gewassen,
Geen blauwte en goud, geen zee die schuimt en bruist.

Zij schouwen naar de diepre hemelvelden
Waar, ver van aards gerucht, de stilte weeft,
Waar nimmer zuchten stegen, tranen welden,
Waar 't eeuwig licht in duizend lampen beeft,

Waar zij de diepe donkre gloeden borgen
Die peilloos hangen tussen ster en ster.
Daar kent het uur geen heden en geen morgen,
En alle heugnis deinst vervaagd en ver,

En alle maat vervloeit en alle lusten
Verzinken in het stil en koel genot
Roerloos te dalen in het zoete rusten,
Het geestlik schouwen, in de troost van God.

[p. 102]

III Kinderen

 

Die in de glans der vreugde leven,

 

De liefde die als vreugde bloeit,

 

Genieten wat zij zingend geven

 

En oogsten wat hun hart ontgroeit.

 

 

 

En wie langs donkre wanden tasten,

 

En wenend hunkren naar het licht

 

- Steeds in het hart de bange gasten:

 

De zorg die rouwt, de harde plicht -

 

 

 

Zij voelen laven zich en strelen

 

En lichter van hun last de druk

 

Wanneer de zingend-helle kelen

 

Hen manen aan nabij geluk.

 

 

 

En somtijds vinden zij in 't duister

 

Van de door grauwte omfloersde ziel

 

Juweel van stralend blanke luister:

 

Hun ster, die uit den hemel viel.

 

 

 

Dan voelen zij het glanzend beven:

 

Liefde die in de vreugde bloeit,

 

En danken schreiend voor dit leven

 

Dat uit het aardse Wonder groeit.