De Beweging. Jaargang 13

[p. 425]

De thuisreis
Door
Hilde Telschow

Het ijsveld splijt, het ijsveld breekt,
De schotsen kruien luid en ver,
De dooiwind leekt en woelt en wreekt
De wolken op het stroomgesper.

Door de ijzige klaarheid van de lucht
Woei zijn vochte adem en ontbond
De voorjaarsgeilte uit starre tucht
Met zoetige geur van moddergrond.

De stroom die schotsen scheurend licht
Zwelt onder me op van boord tot boord:
Ik drijf gelijk een licht gewicht
Geloovig boven de afgrond voort.

Ik rustte op poel van klaar kristal
Vaderlandloos een kort getij:
Nu schoof de golf zijn glazen wal,
Zijn zilverglanzige vloer terzij.

Het ijsveld splijt, de schots dreunt luid.
Waar drijft het nieuw geweld mij heen?
Ik weet al wat de druk beduidt:
Zwaar wentelt wat onbreekbaar scheen.

[p. 426]

 

Mij bleef ter vaart noch vlot noch boot,

 

Er richt geen roer mijn schomlend gaan:

 

De laatste roep van 't Lot gebood

 

Willooze reis, onzeekre baan.

 

 

 

Over de kolk die zuigt en wielt

 

Glijd ik rasch voort, door niets gestoord:

 

Gelaten in zijn schoot geknield

 

Behoor ik 't vlot dat mij behoort.

 

 

 

Eenzelfde lichaam hij en ik,

 

Voor hem en mij eenzelfd bestaan,

 

Samen met hem wil zonder schrik

 

Naar donkre grond ik ondergaan.

 

 

 

Want Toevals rots verbrijzelt nooit

 

Wat leven leidt bij aardloos volk,

 

En 't vaste om mij en wat ontdooit

 

Is schuim dat blinkt uit de eendre kolk.

 

 

 

Rondom mij ligt zoo voorjaars-vroom

 

Het land bereid tot nieuwe vreugd:

 

Ik staar naar de oevers als in droom

 

En deel nog 't worden dat mij heugt.

 

 

 

Maar aldoor sneller zal de zoen

 

Van Lente mijn vergangbre boot

 

Tot warmere oevers naadren doen:

 

Haar adem wordt mijn vroege dood.

 

 

 

Reeds droom ik dat zij me ongedeerd

 

Naar ander aanzijn heeft gebracht,

 

Terwijl de dronkne wereld keert

 

Naar de oude liefde en bloeienspracht.

[p. 427]

 

En zonnen wentlen om elkaar,

 

Om mij, - droomzonnen, groot en hel,

 

Mijn ijsschol smolt, van gloeden zwaar,

 

En laatste wand vermindert snel.

 

 

 

Lichtzuigend stuwt mijn loop, op top

 

Van golf stort plotsling zich zijn vaart:

 

Mij, zalig zinkende, neemt op

 

Gloed-vloed, tot een gepaard.

(Vertaling van Albert Verwey)