De Beweging. Jaargang 13

[p. 210]

Twee sonnetten van Ronsard
Vertaald door
Albert Verwey

Ik bied u hier een ruiker die mijn hand
Gekozen heeft uit bloemen juist ontloken.
Had ik ze niet deze avond afgebroken
Dan lagen zij vóór morgen in het zand.

Dit zij u voorbeeld en een recht verstand
Hoe al uw schoonheid, nu onlangs ontploken,
In weinig tijds zal heelenal verschroken
En, bloem, opeens gelijk een bloem verbrandt.

De tijd gaat voort, de tijd gaat voort, mijn schoone.
Helaas, de tijd niet, maar wijzelf gaan voort
En aanstonds liggen we onder 't zand gestrekt.

Dan zal van liefde die ons lokke of loone
Geen spraak meer zijn, daar die geen dooden wekt.
Heb mij dus lief zoolang uw schoon u hoort.

[p. 211]

II
Aan Cassandra

 

Als ik u zie zoo heel alleen gezeten,

 

Door uw gedachten een-en-al vermaakt,

 

Uw hoofdje een beetje schuin op zij geraakt,

 

't Gemeene volk en mij geheel vergeten,

 

 

 

Dan zin ik vaak om uw gepeins te breken

 

Op groet aan u, maar stem die in mij staakt,

 

Blijft door te bijster vreezen ongeslaakt

 

Binnen mijn mond: ik sta en kan niet spreken.

 

 

 

Te fier zijn mij de stralen van uw oogen,

 

Mijn lichaam bangt, mijn ziel beeft diep bewogen,

 

Mijn tong doet stemmeloos haar werking niet.

 

 

 

Zuchten alleen, alleen mijn droeve wezen

 

Spreken voor mij, en 't klaar te zien verdriet

 

Doet u genoeg mijn stomme liefde lezen.