De Beweging. Jaargang 13

[p. 135]

Aan Albert Verwey
Door
P.N. van Eyck

Ik zeg niet dat ik keer, ik heb gevonden
Wat ik tot vóór ik u verloor niet had:
Dat alle ding in de Eenheid is verbonden,
In haar gij mij, ik u aldoor bezat.

Ik ben niet weg geweest, mijn wáán slechts dwaalde,
Een wolk, rondom me en brak uw levend licht.
Niet dat alleen, alles in 't rond vervaalde,
De gansche wereld sloot zich voor mij dicht.

Maar weet dat toén voor de eerste maal mijn leven,
Dat angstig in zijn waan bevangen lag,
Zich aan zijn dompe worstling voelde ontheven
En diep in zich een wassend schijnsel zag.

Dat werd zóó fel dat de aarde en alle dingen,
Al de gestalten van 't begoochlend oog
In 't eindloos stralen van zijn glans vergingen
Of zich de wereld aan zich zelf onttoog.

Dit uur ging heen, maar sinds die heilge stonde
Wist ik dat elk dat schijnsel in zich draagt,
Verlangend dat hem ééns de ontroering vonde,
Wier ademtocht zijn gloed naar boven jaagt.

[p. 136]

 

Die wilde ik geven, zoekend hoe mijn spreken

 

Zoo zuiver zijn kon dat zijn sterke kracht

 

De weerstand van hun ongeloof zou breken

 

En zingend hun de blijde boodschap bracht.

 

 

 

Maar 'k vond het niet. Er zijn geen menschenwoorden

 

Waar 't reine Zijn gestalteloos in leeft,

 

En álle lied dat dichters in zich hoorden,

 

Heeft in zijn oorsprong naar die vondst gestreefd.

 

 

 

Het is de diepe weemoed van hun zingen

 

Dat het mysterie waar hun ziel naar haakt

 

Hun lied nooit zóó volkomen kan doordringen

 

Dat wie het leest al de aardsche vormen slaakt.

 

 

 

Dit weet ik nu. Verga mij nooit het droomen

 

Waar toén mijn geest zijn hoop mee heeft gevoed,

 

Dat tusschen tijd en tijdloosheid verstroomen

 

Van 't leven op zijn eeuwige ebbe en vloed.

 

 

 

Maar dat ik thans mijn eigen grens aanvaarde,

 

Als gij, als elk wiens innerlijk gezicht

 

Tot de Eenheid dringt in 't stoflijk beeld der aarde,

 

En vindt: het Al, de vormendroom van 't Licht.