De Beweging. Jaargang 13

[p. 56]

Drie gedichten
Door
M. Nijhoff

Als ik de groene luiken open zet,
Zie ik de bloemen om het raam heen trillen
Druipend van morgen-zonlicht, dat zijn killen
Vochtigen adem waait door mijn gebed.

Wie, tot den dood ontroerd, bidt om Gods pijn,
Vouwe zijn handen die, daadloos, verdorden -
Zoo is ons vleesch met zijn vleesch één geworden,
Zoo werd ons bloed met zijn bloed tot één wijn.

Een vreemdeling stond in den tuin en groette.
Hij nam mijn hand en voerde me als een knaap -
Wij liepen over 't grasveld langs de rozen -

Toen sprak hij: ‘'k Zie gij hebt mijn kruis gekozen:
Ik zie mijn harde doornen om uw slaap
En wonden in uw handen en uw voeten’.

Het vroege zonlicht trilt in de cypressen,
Drijft als een blonde schaduw over 't gras
En stroomt, huivrend in 't hooge vensterglas,
In 't blank boudoir der grijzende comtesse.

[p. 57]

 

Dezelfde dag moet steeds opnieuw gebeuren:

 

- Hoor den gekooiden vogel boven haar! -

 

Weer buigt haar wit-gepoederd kapsel naar

 

Borduur-werk van verguld en bont van kleuren.

 

 

 

Op 't eender uur wordt iemand in-gelaten,

 

Die zwijgend buigt en voor 't klavier zich zet:

 

En uit het oude hart van 't zwak spinet

 

Waait de verwelkte geur van de sonate.

 

 

 

Zij volgt zijn handen langs de gele toetsen,

 

Terwijl het thema telkens weer begint -

 

Of ziet door 't zijraam op den weg van grint

 

Miniaturen van wandlaars en koetsen.

't Is Juni, en de vijver in 't plantsoen
Ademt over het gras zijn blauwe droomen.
De jonge twijgen huivren in de boomen,
Water en hemel zijn van weerschijn groen.

Al donkert in het park de schemering,
Op 't open grasveld speelt men jeu de grace:
Quasi-melancholiek lacht men om 't dwaze
Aarzelend zweven der gekleurde ring.

Blonde prinsessen, blonde troubadouren,
Die met guitaren in de gondels varen,
- Zijden kleeren kreuken op 't zijden kussen -

Zingen van menschen die zij zelve waren,
Zingen en nijgen naar elkaar en kussen -
Terwijl de riemen in het water roeren.