De Beweging. Jaargang 13

[p. 54]

Twee gedichten
Door
Gerda van Beveren

Langzaam dragen zij hun zware vrachten,
Verre echo's sterven langs de kust
En hun matte zwervende gedachten
Vinden en verwerven nergens rust.

Soms treedt eén met waanzinblik bijzijden
Met zijn last in 't water te vergaan;
Even laat een makker d' oogen weiden
Over 't water en blijft weif'lend staan.

Zij gaan voort: waarheen? van waar gekomen?
Niemand van hen weet of vraagt waarom;
Van hun ziel heeft geen de klank vernomen,
Hun gedachten blijven zwak en stom.

Zij gaan voort: een huiv'ring grijpt dengene
Die den vloek van hun bestaan ervaart;
Want hij heeft in hen den onbeschenen
Grond van 't grondelooze Zijn ontwaard.

[p. 55]

De stervende zwaan

 

Als d' abeel zijn blaadjes bewegen laat

 

Onder 't juichend geluid dat de merel slaat,

 

Omdat hij de zon en de morgen ziet:

 

Roep me niet, roep me niet.

 

 

 

Als de leeuwerik stijgt langs het pad van zijn stem

 

En zijn klanken stijgen en dalen met hem,

 

En hooger verdwijnt hij in 't blauwe verschiet:

 

Roep me niet, roep me niet.

 

 

 

Als de nachtegaal schreit om zijn eigen geluid

 

En hij maakt met een triller zijn fluitklank uit

 

En de nacht luistert stil naar de toon die vervliet:

 

Roep me niet, roep me niet.

 

 

 

Maar o, als ge eenmaal de stervende zwaan

 

Zingend omhoog naar de wolken ziet gaan,

 

Stervend en zingend, als zij slechts het kan:

 

Roep me dan, roep me dan!