De Beweging. Jaargang 13

[p. 341]

Lied
Door
Karel Wasch

De wanden van het daaglijks-droeve wijken
En lichte stilte zich verwijdt
Wijl 't oud voorvoelen begeleidt
Ons stijgen tot de diep-doorkende rijken,

Waarin wij toch ons immer-nieuw hervinden
Doorzichtig-schoon en zalig-blij
Luchtvoetge dansers in de rij
Die w' eind-en oorsprongloos zien verderwinden.

Zijn 't bloemen die alom diep-hel ontbloeien
Of werd verpuurde heugenis
Tot kleurfestijn in lichternis?
Doch o de geuren welk' ons rijk omvloeien

En eindloos met hun zuivre zoetheid streelen,
Zijn het essencen saamgegaard
En naarstig tot dit tij bewaard
Thans nu geen aardschheid z' ons meer kan verhelen?

Geen rust beklijft om in gepeins te wijlen,
Ons vragen opkomt en vergaat,
Muziek in altoos-andre maat
Doorhuivert ons bij 't luchte voorwaarts ijlen:

[p. 342]

 

Als varend op snel-wisselende vlieten

 

Waar dwang van lust noch leed meer schort

 

De kern van 't zelf gedreven wordt

 

'Lijk zonder wil langs vlottende verschieten....

 

 

 

* _* *

 

 

 

Is 't liefdes heilge geven en ontvangen

 

- Als stroom die tegenstroom gemoet -

 

Dat ons vervult met loutren gloed

 

Wijl henenschemert beeldenstoet verlangen?

 

 

 

- Langs de gelaten die er lichtend dwalen

 

Bezijden vreemd-verwonden baan

 

Zien wij den éénen huiver gaan

 

Schoon ons geen oogsfeer 't hoogste kan weerstralen.

 

 

 

Eerst moet elk beeld in 't vormlooze verglijden

 

Alle gelijknis zijn gezwicht

 

Voor 't ééne oogepaar ons licht

 

En 't Zelf tot stralend Al zich voelt verwijden -

 

 

 

Als middagwolk bij het in zon vervluchten

 

Blijven wij louterend doorlicht

 

En alom vult uw Aangezicht

 

De zaalge diepten der verklaarde luchten.

 

 

 

Wij naken als gewijde geur uw wezen

 

En moge' ons mengen met uw aêm,

 

Wijl laatste vleug van schoone schaam

 

Vliedt met de huivring van het ééne vreezen.

 

 

 

Nauw met uw rhytme raken wij verweven

 

Tot 't eender in ons rijst en daalt

 

En op dien maatgang hoog-bepaald

 

Moet d'eigen vluchtiger muziek verzweven....

 

 

 

* _* *

[p. 343]

 

Dan keert beséf der wijde zaligheden:

 

Wij schouwen spiegling duizendvoud

 

Van uw gelaat ether-omblauwd

 

En meten dit ervare' aan een verleden,

 

 

 

Waar wij u enkel naderde' in verlangen

 

Dat tot verklaardheid opgevoerd

 

Niet van uw rhytme werd beroerd

 

En nauw zich met uw afschijn zag omhangen.

 

 

 

Wij voelen 't donkre Zelf gezag herkrijgen

 

En speuren weerstand onverklaard

 

Tot droefheids huiver ons doorvaart

 

Uw aanschijn bleekt en dof de nevels zijgen.

 

 

 

Doch weemoeds nagloor overhuift het zinken:

 

Houdt heugnis heerlijkheên bewaard

 

Die na den keer op schemer-aard

 

Als ver bezit nog zaalgend zullen blinken?

 

 

 

Reeds sluit zich dicht de kring der oude wanden

 

Maar de onttoognis duurt als droom

 

En doet verwijlen in een vroom

 

Hoog-stil bestaren der gevouwen handen:

 

 

 

Ons wil nog zindering van zang omzweven

 

En van uw aêm sfeer zonder wicht,

 

Wijl van uw zuiver aangezicht

 

Een schijn, een glans, een lichternis blijft leven.