De Beweging. Jaargang 13

[p. 277]

In de vroegte
Door
Hilde Telschow

Nog is de dag zoo jong, dat hij niet waagt
Zijn oogen opteslaan; als schuchter dwaalt
Flakkrende schijn, verstolen blikken lijkend,
Over het grijze lei van steile daken,
Over het schrille groen van de verweerde
Koepels van koper; doch de hemel drinkt
Langzaam met stille teugen schemerlicht
En leent al van de vuurge zoom in 't Oosten
Zuilen van goud die zijn gewelf verhoogen.

Mij nam een korte slaap de bange zorgen,
Van droef gedenken de gewondne pijn,
Die mij, diep in de nacht nog, rustloos maakte.
Nu wekte mij de vroege morgentoover
En bleeke naklank van mijn droomen wiekt
Met het slaapdronken sjirpen van een zwaluw
De in damp vervlotene gedaanten na.
Een stil en zalig weten bleef alleen
Van een bedekt geluk, dat heimlijk komend
Zijn glans vooruitwerpt in dit oogenblik.

[p. 278]

 

Zoo groei ik wenschloos in een ander zijn,

 

Een nieuwe wereld die zich nog niet weet,

 

Een scheemring die eerst in zich huivren voelt

 

Het leven, dat zijn werking voorbereidt.

 

 

 

Het is het uur waarin de klank nog zwijgt

 

Van menschestemmen; - uit de wazige verte

 

Stoort enkel 't zacht geschrei van een klein kind

 

De stilte die mij heilig overwelft:

 

Het siddrend klagen van een kleine ziel

 

Wie angsten wekten en die nu in 't licht

 

Voor de onontkomelijke toekomst beeft.

 

 

 

Maar in mij klopt zoo sterk en blij het leven

 

Dat ik diep in mijn hart tot de Almacht bid:

 

Laat mij niet sterven alzoolang uw wereld

 

In onvolkomenheid en onrechtvaardig

 

Zich aan mijn wetensdorstige geest vertoont, -

 

Laat mij niet in benauwde stonden scheiden,

 

Als angst voor 't leven me vreesachtig maakt, -

 

Laat mij niet dooven als het om mij donkert, -

 

Geef mij niet rust zoolang vermoeidheid mij

 

De leden loomt, de wil verlamt en pijnt,

 

De wanhoop mij 't verstand verduistert, zoo

 

Dat ik om vrede smeek, - leen mij dan kracht

 

De laffe mattigheden te bemeesteren,

 

Leer mij dan lam nog hooge vluchten ramen

 

En vallend van opnieuw te stijgen droomen....

 

 

 

Doch als mij uw nabijheid troost en heiligt,

 

Als ik vermag in hoogste helderheid

 

De wetten in te zien die ons regeeren,

 

Als, iedre knoop ontbonden, harmonie

 

Uit elke winding van mijn leven spreekt,

[p. 279]

 

En, zoo gezaligd, ik de kleinste schoonheid

 

Van de armlijkste verschijnsels klaar erken,

 

Zoodat in de eenheid van almachtge liefde

 

Mij geen bezit meer nooddoet van uw aarde....

 

 

 

In zulk een zalig uur, laat mij dan sterven,

 

Zoodat mijn laatste groet een glimlach is

 

Als mij 't verrukte zien van de aarde ontbindt.

(Vertaling van Albert Verwey).