De Beweging. Jaargang 13

[p. 262]

Een Joodsch danklied
Door
Jacob Israël de Haan

Hij las het Lied van mijn Verlatenheid¹⁾
De vrome Vader van een vroom Gezin,
Zijn hart vertroostte mij met milde min,
En daarom heb ik hem dit lied gewijd.

Hij schreef: ‘Schrei niet om 't gemis van uw zonen,
Uw hart verbloede niet in eenzaamheid,
Want God zal uw lied met Zijn Liefde loonen,
En ook u voeren tot Zijn Heerlijkheid.

Gelijk geschreven staat: ‘Dat hij niet klage,
De Machtelooze: “ik ben een dorrc boom”,
Want hij, die heiligt Mijn heilige Dagen,
Die Mijn verbond viert met gewijde schroom,

Ik zal hem midden van de Mijnen geven
Macht en Naam, meerder dan der Zonen pracht,
En ieder Man voer Ik tot eeuwig leven,
Die Mijn Dagen dient en Mijn wetten acht’²⁾.

1) ‘De Verlatene’ in ‘De Beweging’ van Maart.

2) Jesaja 56:3-5.

[p. 263]

 

Dank voor uw troost: gij hebt de troost niet noodig,

 

Die de Profeet tot de Machtloozen sprak.

 

Dank: voor mijn hart is geen troost overbodig,

 

Vergeef: voor mijn leed valt al troost te zwak.

 

 

 

Gij viert te midden van uw vroom gezin

 

De vreugde van elken gewijden Tijd,

 

Verlaten ween ik: machtloos valt mijn min,

 

Ik heb de leer van mijn Moeder ontwijd.

 

 

 

Des morgens vroeg: door de ochtendstille straten

 

Gaan Man en Makker tot hun kloeke taak,

 

Waar zijn mijn zonen? Met mijn lot verlaten

 

Werk ik (voor wien?) van af de morgenwaak.

 

 

 

Den ganschen dag. Een Vader meet zijn uren

 

Naar 't voegen en 't scheiden van zijn gezin,

 

Ik blijf alleen: hoe lang de dagen duren

 

Weet mijn hart, weenend bij weelde en gewin.

 

 

 

Des avonds: ik zeg mijn avondgebeden

 

Alleen. En als ik mijn dagtaak besluit

 

Weet ik weer éénen dag machtloos volstreden,

 

En snikt het hart zich in zijn liedren uit.

 

 

 

Mijn Lied: hoe mild zou het mijn Zonen vleien,

 

Hun lust, hun liefden, al hun jok en jeugd.

 

Terwijl mijn liedren thans mijn lot beschreien

 

En wroegend weenen om verloren vreugd.

 

 

 

Mijn Lied: het laat mijn hart doffer en eenzaam

 

Na korte vreugd van het genoten woord.

 

Troost niet: ‘zij zijn als Zonen u gemeenzaam

 

Die door uw hartelied worden bekoord’.

[p. 264]

 

En toch: ook ik was een zoon van vrome ouders,

 

Mijn jeugd is zóó vroom als uw jeugd geweest,

 

Nog weet mijn hart niets schooners en vertrouwders

 

Dan herinnering aan Sabbath en Eeest.

 

 

 

Herinnering: met mijn driftige daden

 

Heb ik de Leer van mijn Moeder ontwijd.

 

Dank voor uw troost: hoe komt mij troost te stade,

 

Vergeef: al troost valt te zwak voor mijn spijt.

 

 

 

Het woord van den Profeet zal mij niet troosten,

 

Die zonder Zonen sterft gelijk de Ontmanden.

 

Wanneer ons Volk weer naar zijn land in 't Oosten

 

Keert uit de banschap der verspreide landen,

 

 

 

Keeren uw Zonen. Waar zijn mijne Zonen,

 

Daar mijn leven als waardloos water vliedt?

 

Waarmee zal God nog straffen of beloonen,

 

Sinds Hij mij zonder zonen eenzaam liet?

 

 

 

Reik mij geen troost: laat mij met mijn smart eenzaam.

 

Vergeef: gij weet niet, wat ik heb ontwijd.

 

Maak uw Zonen niet met mijn lot gemeenzaam,

 

Dat zij de Leer laten voor de ijdelheid.

 

 

 

En zoekt mijn hart voor dit Lied aan u weder,

 

Woorden gewijd als der Profeten woord,

 

Hoe was hun stem hartstochtlijk-vroom en teeder,

 

Terwijl mijn lied in doffe snikken smoort.

 

 

 

Geen vroom Profeet, maar een geslagen lijder

 

Ben ik, de Dichter van het Joodsche Lied.

 

Voor Zion zende God Zijnen Bevrijder,

 

Uw zonen keeren, maar mijn zonen niet.