De Beweging. Jaargang 13

[p. 53]

In de kentering
Door
Karel Wasch

‘Niet langer vrede brengt het tij der stilte
Wij missen d'arglooze verzekerdheid
Die al ons doen onfeilbaar heeft geleid
In stagen keer doorvleugt ons onrust-kilte’.

‘Geen heul van troost vloeit over in mijn wezen
Wanneer mijn blik zich naar uw oogen heft
't Is of een ander ik in mij beseft
'k Vermag mij zelf niet meer uit u te lezen’.

‘Het wee der wereld houdt ons strak omvangen
En schoon dit huis niet schudt van krijgsgeweld
Noch onze horizon in vuur versmelt
Gevoelen wij d'ellende al feller prangen’.

‘Wij zijn d' aan zelfverzekerdheid ontscheurden
Wij lijde' om leed dat niet het onze is
En speuren leegt van ongekend gemis
Of w' in onwetendheid de handen beurden’.

[p. 54]

 

‘En toch zal ons een hooger eenheid binden

 

Dan ooit nog in verklaardheid werd voorvoeld

 

Zoodra het nieuw besef is blootgewoeld

 

Dat wringt en werkt om uitweg zich te vinden’.

 

 

 

‘Een klare klank kwam even heldrend breken

 

Door 't vreemd-vergrauwde van uw stemgeluid

 

Hoops jonge vuur sprankt' u de oogen uit

 

O maak u ganschlijk vrij en geef het teeken’.

‘Wij waren twee die wilden in elkander
Louter zien spieglen 't innigst-eigen zijn
Doch wat wij éénheid noemden was een schijn
Daar zelfontplooiingsdrang dreef d'een als d'ander.

Slechts als het nieuw begrip ons heeft verwonnen
En wij gewenden aan zijn stelligheid
Kan ons aanschouwen zoozeer zijn verwijd,
Dat wij een dieper wel dan 't zelf zien bronnen.

En door één heev'ge ontroeringswind bewogen
Zullen wij willig buigen diep terneer
Om saam en hoog te heffe' ons in den keer
Starend naar 't Wonder in elkanders oogen’.

‘Uw woorden wekken meer dan een verwachten
Waar zij een beelding bieden fel en klaar
Word 'k als bevrijdenis in mij gewaar
Met ongekend-ver reiken van mijn smachten.

Breek thans den laatste van de oude banden
Opdat wij rijzen onder 't nieuw gezag
Met helle harten treden door den dag
En oogen wijd en warm-vereende handen’.

[p. 55]

III

 

‘Geef u dan over aan het vol beseffen

 

Hoe ons de eigen onverwonnen waan

 

Als blinde medeschuldigen doet staan

 

Bij der Begeerte gruwelijkst zelfverheffen.

 

 

 

En worde 't u tot vreugde-spellend teeken

 

Dat waar zoo wrééd ons 't wereldwee omgrijpt

 

Wij reeds tot schuldbewustheid zijn gerijpt

 

Die 't aanbegin is van het eindlijk breken,

 

 

 

Waarin wij als verloornen zullen wanken

 

Terwijl de wind des Geestes ruimend vaart

 

En geen weerstreving van begeerte spaart

 

Doch dooft van 't zelfgevoel de laatste spranken.

 

 

 

De kentring, die wij diep moeten doorleven

 

Opdat een geefdrang onweerhoudbaar groei

 

Tot wij elkander in d' aleengen bloei

 

In liefde zien met heilig oogebeven’.

 

 

 

‘Uw stem wordt van een teederheid doortogen,

 

Die, diepbekend, mij nochthans vreemd ontroert

 

Reeds zaagt gij alles in den geest volvoerd

 

Wijl ik nog wachtend blijf en nieuw-bewogen’.

 

 

 

‘Toch staan de poorten ter vervulling open

 

Ik die aanschouwde werd alree bereid

 

En wordt gij door 't verwáchten niet geleid

 

Wat u ontroert is louter 't hóógste hópen’.

 

 

 

‘Ik kan getuigen slechts van dit verlangen:

 

Om, zelfvergeten, troostend uit te gaan

 

Oneindige beproeving te doorstaan

 

Te wórstlen met één werkbrand in de wangen....’

[p. 56]

IV

 

‘Uw overgaaf: dus eindlijk zijn ontbonden

 

De krachten, al te lang in ons geboeid

 

Verleden is als vage droom vervloeid

 

In kentrend tij heeft ons de Geest gevonden.

 

 

 

Volg mij, mijn vrouw, in 't opperste bestreven:

 

Naar 't kernpunt van den kamp voert onze drang

 

Eenheid-van-daadswil binde' ons in haar dwang

 

Eenheid in 't alverwinnend liefdegeven’.