De Beweging. Jaargang 13

[p. 37]

Gedichten
Door
Gerda van Beveren

‘Mijn leven zij voortaan herinnering’
Zoo dacht ik eens en staarde naar het licht,
Het hoogopstralend licht van eens genoten vreugd.
Het was zoo schoon, het vloeide naar mij uit
En wierp ook in de verte zijn triomf.
Het was geluk, maar in een weemoedwaas.
Nu weet ik wel, dat nooit wat is geweest,
Maar steeds wat worden zal, mijn hart vervult,
Dat ik niet leven in herinnering kan.
Ik trad dien lichtkring uit en reikte smeekend weer
En ijlde strevend weer naar nieuwe baak
Die voor een tijd mijn leven hel verlicht.
En 'k weet nu wel: het kan niet anders meer:
‘Mijn leven zal voortaan verwachting zijn.’

Wat ik ben? Ik ben niets dan een golf van verlangen,
Die met de andere golven zich brekend vereent;
Steeds stort ik mij uit in een eindeloos drangen
Te vergaan in het niet en uit niet te ontstaan;
Ik wil worden de zee, ik wil gevend ontvangen
En scheppend geschapen mijn schepper zijn.

[p. 38]

III

 

Er is zooveel wat ik je nog moet zeggen:

 

Ik wilde je mijn liefde openleggen

 

In woorden hel, in klanken diep en klaar:

 

Mijn woorden zijn mijn daad en mijn gebaar.

 

En als ik dan niet alles zeggen kan

 

Van 't liefste liefs dat tusschen vrouw en man

 

Ooit was of is of worden zal, dan schreit

 

Mijn arme ziel van blinde eenzaamheid.

 

Dan wordt het ongesproken groot geluk

 

Haar tot ondragelijken droeven druk,

 

In tranen zoekt zij haar bevrijding dan

 

Wanneer zij 't niet in woorden zeggen kan;

 

Maar nooit voldoet haar die bevrijding, waar

 

Alleen mijn woorden daad zijn en gebaar.

Laat mij altijd dieper dalen
In de diepten van uw ziel,
Laat mijn licht in 't donker stralen
Waar nog nooit een lichtstraal viel.

Laat mij delven in de groeven
Waar uw diamanten schat
Zich sinds eeuwen voelt verstroeven
Omdat geen haar nog bezat.

Geen zal mij tot gids verstrekken
In den doolhof van uw ziel,
Toch zal 'k er de schrijn ontdekken
Waar ik bevend zelf voor kniel.

[p. 39]

 

Alles schijnt mij te begeven...

 

Houdt de dood hier haar gericht?

 

Neen, het is de kiem van 't Leven

 

Die ik juichend draag aan 't licht.

Gewaden geweven
Van zonlicht en dauw...
Waar vind ik de nimf
Die ze dragen zou?

De wind streelt wel kozend
Het ritselend riet,
Maar Pan en zijn fluitje
Die hoor ik niet.

De beekgolven buitlen
In dartlen galop,
Maar niet steekt de stroomgod
Zijn horens op.

De wichelroe wijst naar
De schatten in d' aard.
Maar niet naar de gnomen
Die 't hebben vergaard.

En vergaan er al schepen
Op woelige zee,
Geen zeemeermin voert naar
De diepte ze mee.

[p. 40]

VI

 

In de diepten van mijn zelf verzonken

 

Zoek ik al maar naar de brokken, scherven

 

Van een leven, dat sinds lang verblonken,

 

Nog den gloed heeft, die ik niet kan derven.

 

 

 

Tranen, die ik zwijgend heb begraven,

 

Lachen, stil verstorven op mijn mond,

 

Hoop en liefde en de vele gaven

 

Die ik eens in mij vergaderd vond,

 

 

 

En de wanhoop van doorwaakte nachten

 

En de glanzing van gedroomd geluk

 

En de zorgen die mijn dagen brachten

 

En bevrijding van een bangen druk,

 

 

 

Al die schatten van een rijk verleden

 

Die ik beurtlings in mijn handen beur,

 

Kan ik nooit weer tot een keten smeden;

 

En hoe wond ik ook mijn handen scheur,

 

 

 

Nooit meer zal ik een geheel mij maken

 

Dat zijn straling om zich heen verspreidt,

 

En de krachten die mijn banden braken

 

Razen voort in onverbidlijkheid.

 

 

 

Want slechts breken kan ik en vertreden

 

En ik derf de kracht die heerscht en bindt;

 

En nu ik de schoonheid van 't verleden

 

Als de puinhoop van mijn morgen vind,

 

 

 

Buig ik weenend over de oude schatten

 

Van een leven dat voorgoed verging

 

En de scherven die mijn handen vatten

 

Moet ik kussen uit herinnering.