De Beweging. Jaargang 13

[p. 18]

Liefde's getij
Door
Maurits Uyldert

Als de hemel tinkelt
Van het gouden licht
Gaan wij hand in hand, mijn liefste,
Door de duinen, langs de zee,
Door de wouden, over de heide,
Over de bijenrijk zoemende heide,
Hand in hand, mijn teedre liefste,
Als de hemel tinkelt
Van het gouden licht.

Als de zee ruist in den avond
En de koele nevel daalt
En de maan zijn rag van schemer
Wazig uitspint over de aarde
Rust uw blond-omvlochten hoofdje
Aan mijn borst, uw dromend hoofdje
Geurig aan mijn borst, mijn liefste,
Als de zee ruist in den avond
En de koele nevel daalt.

[p. 19]

 

Als de helle starren flonkren

 

In het hemeldal

 

Sluimren mond aan mond wij beiden

 

Onder 't lover der platanen,

 

Klopt uw hart dicht aan mijn hartklop,

 

Houdt mijn arm uw lijf omstrengeld

 

En mijn hand liefkoost uw borstje,

 

Streelt uw hijgend borstje, liefste,

 

Als de koele starren flonkren

 

In het hemeldal.

 

 

 

Als de haan de zon omhoogkraait

 

En de mussen, vinken kwettren

 

Kust gij mij vaarwel, mijn liefste?

 

En wij beiden staan herboren

 

- Eeuwig één en toch gescheiden -

 

Voor den arbeid die ons opeist,

 

En wij gaan - maar gaan wij werklik?

 

Kan het morgenlicht ons scheiden,

 

Ons, door dag en nacht versmolten,

 

Hoe de haan ook luide omhoogkraait?

 

Hoe de mussen, vinken kwettren?

Eerst heeft zij gelachen, gespeeld en gestoeid,
Gezongen, geschertst en gedansd en gegloeid,
De lente was luchtig en de avond was koel,
Zo jong haar verlangen, zo licht haar gevoel.

Toen heeft hij haar tengere schouders omvangen,
Haar lippen gekust en haar gloeiende wangen.
Zij weerde zich zwak en àl zwichtend en lomer -
Daar buiten zong bloeiend de zonnige zomer.

[p. 20]

 

In den herfst schreed zij peinzend door 't ritselend loof,

 

Voor bladerpracht blind en voor stormenzang doof.

 

Toen de takken naakt zwiepten in regen en wind

 

Zat zij eenzaam en schreide, als een moederloos kind.

 

 

 

Toen de sneeuw zachtjes vlokte en zich vlokkend verbreidde

 

Lag zij wit als de sneeuw er den dood te verbeiden,

 

Diepe rust van den dood en de troost voor het branden

 

Van haar borst, die geklemd lag in sneeuwwitte handen.

Mijn hart rouwt, en de dauw der rozen vloeit
Als kleurloos bloed van 't rood satijnen vlees
Waarin de zon de zoetste geuren broeit...
Mijn hart rouwt - in de stilte van de vrees.

Want vóór de damp des uchtends is verwaaid
Ligt in de violieren bleek mijn hoofd,
En als de haan ten derden male kraait
Heeft de adem van den dag mijn gloed gedoofd.

Dan lig ik star, gelijk een bleke plant,
En in de gaarde tjilpt en tiereliert
Het vlerken-volk, en op mijn witte hand
Kruipt tor en kever en wat krielt en tiert;

Mijn blonde vlechten glanzen in het groen,
Mijn rode lippen kussen nog de zon
Zo innig en zo zacht als toen uw zoen
Hun zoele huivring nog beroeren kon. -