De Beweging. Jaargang 12

[p. 59]

Aan den verleider
Door
Jacob Israël de Haan

Neen: uw zoete wijn doet mij niet vergeten
Den zoeten wijn van Vaders zeegnend woord,
Bij vreugden als geen andren zich vermeten
Wordt, als geen ander, mijn hart wild verstoord.

Ik heb gedronken: was het zoet of bitter?
Al even, verbitterd proeft mijn mond na.
Mijn tranen breken het lachend geschitter
Van 't licht over bloemen en tafelwa.

Want uw beker van uitgeslagen goud,
Waarin al schat van wijn geschonken wordt,
Is niet meer waard dan de gebakken bord
Waarvan mijn Vader ons gaf Brood en Zout.

Zijn Brood en Zout waren zegen. En 't uwe?
Zijn lach was vrede. Wat is onze lach?
Wij tarten tergend, die geen zonden schuwen,
Tuchtloos drijvend naar voller vreugdbejag.

O, laat mijn hart één één oogenblik rust,
Deer niet mijn verdriet met uw teer gevlei:
Ik was een Knaap, zoo zalig onbewust,
Wiens hart als geen hart was der zonden vrij.

[p. 60]

 

Laat mij gedenken: smal waren de wegen

 

Van mijn jeugd, smal 't bestand van ons gezin,

 

Maar meer dan winst en weelde was ons zegen

 

Van Vader en meer Moeders vrome min.

 

 

 

Laat mij gedenken: het was zoele morgen

 

Toen ik zingend den koren-veldweg kwam,

 

Zoo licht als wolken dreven mijne zorgen,

 

Die elke zonne-windvlaag mede nam.

 

 

 

En wij gemoetten: wat lokte u, Verleider,

 

Naar de bescheiden schatten van mijn jeugd?

 

Waren geen makkers voor u milder, blijder,

 

Gereeder tot iedre verboden vreugd.

 

 

 

Gij spraakt: een wereld bloeide voor mij open,

 

Gelijk de lente landen leven doet,

 

En ieder woord deed nieuwe vreugden hopen,

 

Uw teder lachen bracht mijn hart in gloed.

 

 

 

En vóór gij keuze liet, had ik gekozen,

 

Eer uw bod noodde, ben ik meegegaan....

 

Wat bloeit langs der zonden weg meer dan rozen

 

En meidoorn gelijk langs dorpswegen staan?

 

 

 

't Was blij gekozen, maar het wrang berouwen

 

Bezoekt mijn hart voor elken dag van Vreugd.

 

Geen wankle lust vergoedt het vast vertrouwen

 

Dat vroomheid geeft aan onverdorven jeugd.

 

 

 

En wij deelden zooveel geheimen samen

 

Tot wij naakt stonden zonder één geheim,

 

Voor uw lachen week mijn schroomvallig schamen,

 

Wij stonden voor geen zonde, voor geen zwijm.

[p. 61]

 

Ik haat u niet; ik weet: wij zijn verloren,

 

Zoo ruim als uw deel is mijn deel geweest,

 

Mijn ziel zal uw ziel onscheidbaar behooren,

 

In al wat een genieter hoopt en vreest.

 

 

 

En doet uw zoete wijn mij niet vergeten

 

Den zoeten wijn van Vaders zeegnend woord,

 

Ik weet: wie eens met u heeft aangezeten

 

Keert nooit weer waar men vrome beden hoort.

 

 

 

Laat mijn hart dan niet klagen. Slechts één bede,

 

Verleider, schenk mij zóó ruim van uw vreugd,

 

En van uw wijn, dat ik niet keer ter stede

 

Van mijne vrome en onverdorven jeugd.

 

 

 

Hoe zoude ik schreien als de zonnewegen

 

Naar ons dorp openbloeiden voor mijn voet,

 

Te wreeder heugden Vaders zoete zegen

 

En Moeders min het gereten gemoed.

 

 

 

Laat mij niet keeren; ik heb u verkoren,

 

Niet minder ruim dan uw deel was het mijn:

 

Reik mij den wijn en in een zwijm verloren,

 

Laat ons, blijde Verleider, zalig zijn.