De Beweging. Jaargang 12

[p. 55]

Gedichten
Door
Marie Cremers

Wat wil ik zijn? - Niets dan een hart, dat luistert
naar iedren harteklop in al wat leeft,
dat niets ontgaat in wat daar zwijgt of fluistert,
of liegt, wijl het voor eigen waarheid beeft.

Ik luister, luister - stil en zelf-verloren,
tot ik een klare spiegel ben voor elk bestaan,
wiens effen oppervlakte niets kan storen,
hòe fel-bewogen ook de levensgolven gaan.

Tot ik den zang geleerd heb van het Eene Leven,
die ééne harteslag van heerlijkheid en pijn,
tot ik dat ééne accoord kan wedergeven,
waar vreugde en smarten een verrukking zijn.

Tot ik zal staan te midden van de wereld
en toch kan keeren tot haar versten grens;
tot Liefde-in-Alverstaan mijn wezen heeft doorpereld.
- Voer mij tot goddelijkheid - maar laat mij levend mensch!

[p. 56]

Elysium

 

Hier is te niet gedaan

 

de kleine menschenwaan

 

van hoogmoed en benijden.

 

Hier is van ieder wat een ander eigen is;

 

het is eenvoudig maar het schijnt geheimenis.

 

Hier is een mateloos verblijden.

Ik droom van bloemen, in den wind geboren,
ver van de wereld en haar pijnigend gerucht,
die in den schralen bries de vreemde liederen hooren,
waarin verlangens schoonheid huiverend zucht.

Hun hoofden beven op de groote ademtochten
die hen beroeren, eeuwig onvoldaan.
Wel staan zij in de aarde, die hun wortels zochten,
maar droomen van Vergaan!

- De bosschen ruischen en de bloemen nijgen,
een verre vogel schreeuwt over de groote hei.
Een huivring ritselt door bloeme en twijgen:
de rustelooze wind waart blind aan hen voorbij.

d'Amerikaansche noteboomen,
met hun stammen als pilaren,
staan nog voor het huis te droomen
en hun bladeren als varen

[p. 57]

 

ruischen in den koelen wind.

 

Aan hun voet de rozestruiken:

 

witte roosjes die bitter ruiken,

 

als je aan boerderijen vindt.

 

....Ach ze waren eens voor mij

 

en nu ga ik vreemd voorbij!

 

 

 

Wie plukt nu jasmijnen?

 

witte zilver-reinen?

 

Als een diamanten pracht

 

blonken ze in den zomernacht

 

en hun weeldrige geuren

 

zweefde in open raam en deuren.

 

 

 

Aan het einde van het pad

 

lag het huis zoo veilig, dat

 

's avonds lichtschijn straalde.

 

‘Home sweet home’. Je haalde

 

dieper adem - 't was zoo trouw -

 

dat je 't vlug bereiken zou.

 

....Nu gaan anderen langs het pad

 

dat ik dertien jaar betrad.

 

 

 

Kamertje, als een vogelnest onder 't schuine dak,

 

met het raam tot op den grond,

 

waar de oude beuk voor stond,

 

wie slaapt in je schemerlicht?

 

Zachte groene droomen

 

van de stille boomen

 

deden er mijn oogen dicht.

 

....Wie ziet nu hun twijgen

 

licht en statig nijgen?

[p. 58]

Tijd waarin ik leef

 

Tijd, waarin ik leef,

 

vol van leelijkheid,

 

zonder piëteit

 

of bescheidenheid,

 

die niets spaart en niets ontziet,

 

 

 

die maar krijscht en schettert,

 

schel en valsch trompettert,

 

heelemaal er naast,

 

wanneer ben je eindelijk

 

moe en uitgeraasd?

 

 

 

Tijd, waarin ik leef,

 

vol van tragisch schoon

 

uit verloren tijden,

 

met in 't hart de droom

 

van een nieuw verblijden,

 

- ongedeerd door blinde hoon

 

kiemen ongezien de zaden,

 

en het nieuwe leven

 

in zijn glanzend opwaarts streven

 

doet zich raden.