De Beweging. Jaargang 12

[p. 31]

Op de wallen der belegerde stad
Door
Jan van Nylen

Van raam tot raam tot aan de verste daken
Wast en zwelt aan de oranjeroode gloed
Der ondergaande zon; de pannen blaken
En zijn de stille baren van dien vloed.

Bruingeel en ros, met sombergroene vlekken,
Staan oud en roerloos de kastanjelaars;
Er klinkt gekweel van vogels die vertrekken
Langs de oosterlucht die dieper wordt en paars.

Men hoort de verre zware treinen rijden...
Massief en log, hult het steenrood gebouw
Eener kazerne tot aan de overzijde
Geheel de straat in scheemrig schaduwblauw.

Plots overstemd door 't schettren der klaroenen,
Verstomt der kindren dansend blij refrein;
En menig oog speurt sombere visioenen
In de avondlucht zoo tragisch in haar schijn.

[p. 32]

 

't Is de ure dat de meisjes der fabrieken

 

Weer huiswaarts gaan; dat, door herinnering

 

En heimwee overmand, de bleeke zieken

 

Weemoedig staren in de schemering,

 

 

 

Voorbode van den nacht en slapeloosheid;

 

't Is de uur dat in zijn kluis de jonge man

 

Die zich een dichter waant treurt om de broosheid

 

Der liefde en 't hart voelt ruischen in den wan

 

 

 

Der droomen; het is de uur dat veel soldaten

 

De schoone wereld en de oranje zon,

 

De groene wal en de verlaten straten

 

Aanschouwen door de ziel van een kanon.

 

 

 

Eens was dit uur gewijd aan innigheden,

 

Toen blijde pijn van liefdes klaren brand,

 

Toen vreugde en droef heid stil werden beleden

 

Door tragen blik of streeling van een hand.

 

 

 

Nu is 't voorbij: geliefden zijn gescheiden,

 

Misschien voor eeuwig, door een staatsbesluit...

 

En toch is 't leven goed, de wereld blijde,

 

Als in de schemering een klokje luidt.

Het blanke vliegtuig ronkt en hangt te zweven
Zoo hemelhoog, dat roerloos lijkt zijn vlucht,
De middag brandt, boomen en huizen beven
In het getril eener verhitte lucht.

Weemoed en loomheid wegen op de velden,
Waarlangs versterft het dreunen van 't kanon...
Een boer kijkt angstig op zooals slechts zelden
Een menschlijk oog staart naar een horizon.

[p. 33]

 

Verlaten zijn de beemden en de weiden

 

En lijken op een nieuwgeschapen land,

 

Dat zich van 's menschen zwaren last bevrijdde

 

En voor zichzelf in nieuwe vreugde ontbrandt.

 

 

 

Helaas! ben ik de eenige die bewaarde

 

Diep in zijn hart, als niet te dooven hoop,

 

Het lieflijk beeld eener gelukkige aarde,

 

En aller dagen vreugdenrijk verloop?

 

 

 

Nog bloeien hier kamille en akkerwinde,

 

Gele gamander, rozig duizendblad,

 

En opgeschoten wormkruid kan men vinden

 

Ginds langs het kleine thans verlaten pad.

 

 

 

Deed dreigend onweer 't najaarslicht vervalen,

 

Ging er van de oude schoonheid iets te loor?

 

De menschen denken het, maar kunnen dwalen:

 

Het hart der aarde klopt zoo rustig door.