De Beweging. Jaargang 12 (1916)

De Beweging. Jaargang 12

(1916)– [tijdschrift] Beweging, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 15]
Edgar Allan Poe: Drie gedichten Vertaald door Albert Verwey De avondster 't Was het warmst van de zomer En het uur van midnacht En bleeker betogen De sterren hun wacht Daar de maan zoo klaar-koud Triomfeerde in haar zaal, In de heemlen zij-zelf, Op de golven haar straal. Een even bezag Ik haar koude lach, Te koud, te koud voor mij; Toen, daar het dun kleed Van een wolk vergleed Wendde ik me weg en terzij Naar u, ginds ver, Fiere avondster, Met de liefde die 'k nu belij. Want vreugde-vol Aanschouw ik de rol
[pagina 16]
Die gij speelt in 't nachtlijke koor, En eerbiediger groet Ik uw verre gloed Dan haar koude en nabije gloor. Na de ziekte De crisis, Goddank! - Het gevaar is voorbij, Van de slepende ziekte Ben 'k eindelijk vrij. Van de koorts genaamd Leven Ontslagen en vrij. Wel is me bewust Dat mijn kracht is vergaan, Dat geen spier en geen zenuw Zal trillen voortaan; Maar wat maakt het! Ik voel: Ik ben beter voortaan. En zoo zeldzaam de kalmte Die 'k nu mij verwierf, Dat niemand mij ziende Niet dacht dat ik stierf, Niet schrikte mij ziende Denkend ik stierf. Het klagen en kreunen, Het zuchten en wroegen Zijn nu dan gestild Met dat gruwlijke zwoegen Van 't hart, - o dat gruwlijke Gruwlijke zwoegen!
[pagina 17]
Het ziekzijn, het walgen, De onverbidlijke pijn, Zijn voorbij met de koorts Die beet door mijn brein, Met de koorts genaamd Leven Die brandde in mijn brein. En ol aller martlingen Ergste is geschorst, Is verdoofd - de verschriklijke Martlende dorst Naar de naftarivier Van de hartstocht die dorst; Want de drank die ik nú dronk Verslaat iedre dorst. Want ik dronk van een water Dat sluimerig bront Uit een wel een paar voeten maar Onder de grond, Uit een grot een klein weinig maar Onder de grond. En o dat nooit iemand Dwaselijk wed Dat mijn ruimte daar domp, Dat daar eng is mijn bed, Want nooit sliep een mensch In een ander soort bed, En wie slapen wil slaapt eerst In juist zulk een bed. Mijn geest die nooit rust vond Geniet hier zijn poozen, Vergetend of nimmer
[pagina 18]
Herinrend zijn rozen, Zijn oude vermoeienis Van mirten en rozen. Want nu in zijn rust is 't Of hem omgleeën Heiliger geuren Van strenge penseeën - Van rozemarijn Gemengd met penseeën, Met ruit en de schoone Paarse penseeën. En zoo lig ik gelukkig Of ik heel mij verlore In een droom van de waarheid En schoonheid van Lore, Verdrink in een bad Van de haren van Lore. Haar mond die me kuste Was teer als een bloesem, Zij streelde me zachtjes In slaap op haar boezem, Als diep in de hemel In slaap op haar boezem. Toen het licht was gedoofd Sloeg ze om mij een kleed En bad of Gods englen Mij schutten voor leed. ‘Koningin van Gods englen, Bewaar hem voor leed!’
[pagina 19]
En zoo groot is de rust Die ik nu mij verwierf (Door haar liefde beschermd) Dat gij waant dat ik stierf; En zoo groot is de vrede Die ik nu mij verwierf (Met haar liefde aan mijn hart) Dat ge waant dat ik stierf; Dat ge rilt als mij ziende Ge waant dat ik stierf. Maar veel heller mijn hart Dan de helste die glore Van de sterren omhoog. Want het fonkelt van Lore, Het gloeit van het licht Van de liefde van Lore, De gedachte van 't licht Uit de oogen van Lore. Alleen Van kind af ben ik niet geweest Als andren, had een andre geest, Zag anders, mijn gevoel ontstond Uit geen gezamenlijke grond, Uit andre bron ontsprong mijn smart En als er vreugd was in mijn hart Dan was ze aan de uwe niet gemeen. Mijn liefde ook was de mijne alleen. En, jong nog, in het vroeg getij Van een wild leven, daagde mij
[pagina 20]
Uit iedre breuk van goed of kwaad Het Wonder dat mij nooit verlaat: Uit de stroom en de fontein, Uit de berg en het ravijn, Uit de zon die rond mij draaide, Mij met najaarsgoud bezaaide, Uit de bliksem in de lucht Als hij langs mij kwam gevlucht, Uit de donder en de storm, Uit de wolk waarvan de vorm (Was de hemel blauw of bleek) Mij een donkre demon leek.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Albert Verwey
over Edgar Allan Poe