De Beweging. Jaargang 12

[p. 214]

Drie sonnetten
Door
J.G. Danser

Mijn moeheid zoekt de steden die verlaten
En stil zich koestren in den zonneschijn:
De donkre huizen en de nauwe straten,
Den stoeren torenromp op 't open plein.

Daar storen mij gerucht noch smadend praten,
Daar doet geen schrik mijn blijde mijmring pijn:
Onmerkbaar-zacht versmelten vreugde en haten
Tot klaar geluk, tot zoet tevreden-zijn.

Den heelen dag kan ik er eenzaam dwalen
Bewonderend de dingen altegader
En luistrend als het carillon begint,

En 's avonds bij der lampvlam teeder stralen
Voel ik mij tot het groote leven nader
Waar weêr mijn ziel het inniger bemint.

[p. 215]

II De eenzame

 

Moeder, hebt gij dees foltring dan gewild,

 

Moet ik om u den barren nacht vervloeken?

 

Ik vind geen rust zelfs in de schoonste boeken,

 

Niets is er dat mijn dof gekerm nog stilt.

 

 

 

Gij smaaddet haar: toch was zij lief en mild...

 

Gij deedt ons de onherbergzame oorden zoeken

 

Waar ze eindlijk stierf. - Moeder, zal ik u vloeken

 

Nu weêr mijn droom bij 't wreed herdenken rilt?

 

 

 

Ach neen, dit bitter leed kan niets verzoeten,

 

Alles wakkert den brand der angsten aan:

 

Het is een hel waarin mijn ziel moet boeten.

 

 

 

En toch: den dood durf ik niet binnengaan

 

Want ook daar zal 'k dat bleek gelaat ontmoeten

 

Dat eindloos schreit om pijnen droef doorstaan.

Zij schrijden onder 't vaag geruisch der blâren
Door 't zwoele duister van een sombre laan
Waar hier en daar een eenzame lantaren
Het loover in een zilver licht doet staan.

Zij spreken van hoe droef ze eens beiden waren,
Wat pijn ze elkander hebben aangedaan,
Maar dat zij toch na leed van vele jaren
Een grenzenloos geluk zijn ingegaan.

[p. 216]

 

Dan staan zij stil en zwijgen. Maar zij beven

 

Beiden door bange ontroering overmand:

 

Het is als zal hun diepst verdriet herleven...

 

 

 

Tot zij weêr samen voortgaan, hand in hand,

 

Elkaar hun droom verhalend als zooeven,

 

Hun ziel doorgloeid van liefdes zachten bránd.