De Beweging. Jaargang 12

[p. 209]

Gedichten
Door
H. Moulijn-Haitsma Mulier.

Als in een schelp het zeegeruisch
Zoo dringt het leven in ons huis,
Het geeft er maar een zwakken galm
En binnen is het veilig, kalm.

Menschheid, als eens geluk u draagt,
Wat zal dan van u opklinken een volle, rijke toon,
Reeds hoor ik uw stem, zacht en toch machtig
Als de zwellende klank van een orgel is
In het wijde ruim: duizende kelen zingen.
Er blijft geen stofje zonder geluid,
Zóó vol stroomen de sferen van uwe muziek.
Menschheid, lieflijke, als gij gelukkig zijt
Juicht gansch het Heelal!

Zooals door 't slaan
Van golf op baan
Het binnenst openrijt
En òp uit zoom
Waait zilvren droom:
Zoo rijst aan grens
Van d' enklen mensch
Het rhytme van den tijd.

[p. 210]

Annonciatie

 

Ik zat aan rand, toen warreling van vlammen m' omschoot,

 

Ik werd een woud van vuur, zuil, dansend, gouden groen,

 

En naast mij hief zich d' Oceaan, in zijn kolom

 

Zag ik zijn trotsch gelaat van strakke onzegbre spanning;

 

Hij stortte op mij toe, hij wierp zich in mijn schoot,

 

Fel vuurdoorgloeid was heel de donkre zuil

 

En een ontzaggelijke kreet doordaverde 't heelal!

 

Toen was weer alles stil, het water ebde en de vlam verzonk,

 

Zacht glansomzilverd was de dans der golven,

 

De mild doorstroomde aarde spieglend blonk. -

 

Zoo vlamden zee en aarde in éénzelfden gloed,

 

En tot den rand zijn van elkaar zij vol.

Er komt altijd een uur, dat wereld u zal vragen
Om glimlach, om geloof aan haren schijn;
Bedenk dan dit: Zij neemt 't gezicht
Van wie u 't liefst moet zijn, verstarrend is haar macht.
Zij kent uw lijden niet, weet niet, dat gij haar draagt,
Zij wil alleen zich spieglen, d' ijdle vrouw!
En als het u gelukt, het beeld te geven
Van schoonheid, zooals gij haar droomt te zijn,
Dan is zij weer voldaan. Tevreden, met een lach,
Ziet zij zichzelve aan, zóó schoon denkt zij te zijn!
Wat gij gedragen hebt, om toekomstbeeld te worden
En of naar 't diepste wezen zij 't ook waarheid maakt,
Dat vraagt zij niet, is schijn gegeven
Dan brengt zij maker om, zoo wil 't haar wet.

[p. 211]

Het kunstwerk

 

Het schoone Beeld kan slechts verrijzen,

 

Als zich verbeelding bindt

 

Met werkelijkheid.

 

Uit de gebondene bijzondere vormen

 

Schept vrij de kunstnaar de verdichte vorm.

 

Zoo is het werk gebonden en toch vrij;

 

Zoo is een droom ook vrij en toch afhankelijk

 

Van den vorm, door tijd gegeven.