De Beweging. Jaargang 12

[p. 33]

Vijf sonnetten
Door
J.G. Danser

Ter stad gekeerd herdenk ik blij de weelden
Der donkre heide, breed en eindeloos,
Van 't hooge bosch waar reeds de blâren geelden
En van de dreven die mijn dolen koos.

Iedere dag, of zon en geur mij streelden
Of dat de regen viel, stil-troosteloos,
Was vol van vrede en droomen die me omspeelden
Als vlinders soms een teer-ontbloeide roos.

En in den nacht, wanneer het vreemde duister
Mij met zijn broze sluiers had omhangen,
Onvatbaar-vaag en fijn als ijle dauw, -

Dan was mijn ziel vervuld met zoet gefluister
Van liefde en teêrheid en een zacht verlangen
Ontbrandde in mij naar 't lichaam eener vrouw.

[p. 34]

II
Hergeboorte

 

Het is mij, lief, als had ik u verloren

 

En of ik u nu eindlijk wedervond:

 

Uw wezen draagt weêr 't eigen stil bekoren

 

Dat eens mijn zachte deernis heeft gewond.

 

 

 

Ween nu niet meer. Ik zal u toebehooren:

 

Mijn droefenis die zooveel leeds weêrstond,

 

Mijn fel verlangen dat geen angst kon smoren,

 

Mijn sterke trots dien gij toch overwont.

 

 

 

En samen zullen we ons dien vreê bereiden

 

Dien nu het leven nimmer voor ons heeft

 

En dien wij anderen zoo diep benijdden.

 

 

 

Dan zijn, van vreemde teederheid doorbeefd,

 

Nachten en dagen één eindloos verblijden,

 

Eén heerlijk feest daar liefde neemt en geeft.

Naar dezen herfst had ik ontroerd gewacht
Als naar een nacht van zwoel-doorgeurde droomen:
Naar 't koele licht en naar de gouden boomen
In grauwen nevel langs de smalle gracht.

[p. 35]

 

De dagen waren vreemd van veege pracht,

 

Een felle gloed scheen alles te doorstroomen:

 

De bloemen baarden huivrend-zoete aromen

 

En wreede kleuren, bont en brandend-zacht.

 

 

 

En als ik trad onder het droeve woeden

 

Van stilte en weelde en lust den dood gewijd

 

Voelde ik een beven door mijn leden spoeden,

 

 

 

Maar ook, diep in mijn ziel die bang-verblijd

 

Den rijkdom dronk, het matelooze bloeden

 

Van schrijnende angst en heete onzekerheid.

Als wij, na nachten loom van liefde, ontwaken
En onze droom verkwijnt in 't morgenlicht
Zal, lief, mijn hand uw naaktheid streelend raken,
Uw zachte leden en uw aangezicht.

En al de dagen naar wier stil genaken
Zoo lang ons droef verbeiden was gericht
Zullen wij samen zoete vreugden smaken
En fluistrend gaan of mijmren, de oogen dicht.

En als de grijze schemeringen zijgen
Zullen wij door haar teederheid ontroerd
Ons baden in een wijde zee van zwijgen,

Totdat de nacht ons naar de sponde voert
Waar mijn verlangen tot uw lach zal nijgen,
Ons beider ziel door één geluk omsnoerd.

[p. 36]

V Dood

 

Mijn peinzen kan den vreemden dood niet loven

 

Die me u welhaast voor steeds genomen had:

 

Uw lichaam dat mijn droom ontroerd bezat,

 

Uw bleek gelaat welks lach mijn smart kan dooven.

 

 

 

Dan had ik u nooit bevend meer omvat,

 

Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven,

 

Met u nooit meer door zomers blijde hoven

 

Gedwaald of laat door de avondlichte stad.

 

 

 

- Neen 't is niet wreed dat na een zalig zwerven

 

Door vreugde en hoop en stilte en droefenis

 

Wij eindelijk een koele rust verwerven,

 

 

 

Maar nu: mijn ziel is bang en ongewis,

 

Ik kan uw warmte, uw zachtheid nog niet derven,

 

Uw liefde die zoo zoet-vertroostend is.