De Beweging. Jaargang 11

[p. 197]

De droomdanser des Konings
Door
Karel Wasch

Nader mij nu, mijn blonde knaap
En kniel, lijk g' immer doet;
Mijn handen glijden langs uw slaap,
Uw wang, als streeling zoet.

Hoe klopt uw bloed zoo fel en fijn
Onder de bleeke, fulpen huid,
Hoe houdt gij helle oogenschijn
Zoo lang en zonder glimlach uit?

Bestreeft g' een opperste weerstaan
Om diepre overgaaf alléén,
Of dacht gij eenmaal te ontgaan
Den droomdans door mijn wezen heen?

Ei zie: reeds wiegt zich om uw mond
- Als loome bloem in avondwind -
De glimlach, die mij steeds verkondt
Hoe stil uw wil en weerstand zwindt....

En om uw oogsfeer 't floers zich dicht
Dat u van 't eens-doorschouwde scheidt,
Nu dooft u het bewustzijnslicht
Mijn oogestrale' alleen u leidt....

[p. 198]

 

Gij rijst en 'k weet: thans waant g' u vrij

 

Zoo zwierig plooit gij 't witte kleed

 

En wendt u, alsof gansch een rij

 

Meewenden moest, nu gij het deedt....

 

 

 

Maar 't donkerst dringen van uw bloed,

 

Dat het verlangen drijft tot daad

 

Is 't machtig wilswoord mijn: gij moet,

 

Dat g' als de eigen drift verstáát....

 

 

 

Daar heft gij beide handen omhoog,

 

Tot op de schoudren zinkt u 't kleed

 

En lonkend door der armen boog

 

Buigt gij te mijwaart 't hoofd, gereed

 

 

 

Voor d' eersten danssprong, die u voert

 

In lokkend vlieden van mij heen,

 

Tot lange huivring u beroert

 

En aarzel-vleiing in uw leên,

 

 

 

Gij langzaam-wiegend wederkeert

 

En weeker-deinend nà mij blijft,

 

Als waar 't, dat g' elke weifling weert

 

't Al koozenslust is, die beklijft....

 

 

 

Doch dan opeens met fellen ril,

 

Heft gij de arme' en lonkt en wijkt

 

Om weer te kééren naar den wil,

 

Die u zoo vreemd aan macht verrijkt....

 

 

 

*_**

 

 

 

Wijd ligt mijn weze' om 't lijfsgevoel,

 

Al verder wordt m' een Zelf verklaard

 

Dat rijst in stilte, hoog en koel,

 

Hoe dieper ú mijn lust doorvaart:

[p. 199]

 

Moet 'k niet aanschouwen in uw dans

 

Wat eeuwig-vruchteloos zich weert,

 

Begeerte-blind, gebonden gànsch

 

Die tot zichzelf steeds wederkeert?

 

 

 

En is de lust, waarmee 'k u dwing,

 

Tot dit bewegen naar mijn gril

 

Niet louter waan, die mìj beving.

 

Het drijven sluirend van den Wil,

 

 

 

Wiens blinde werktuig 'k zelve ben,

 

En on-bewust steeds blijven zou,

 

Waar 't niet, dat 'k thans mij dieper ken

 

En alles zwijgende doorschouw....

 

 

 

Zoo still' in schemering uw spel

 

- 't Ontboeide, dat mijzelven bond -

 

Tot een bewegen, lícht zoowel,

 

Als rein en rank van rhytmenvond...,

 

 

 

Of schooner nog: tot loutren stand

 

- Een wenk uit verte van deez' Droom,

 

Of niet naar verst verbeeldingsland

 

De zièl met heur verlangen koom' -

 

 

 

Dan moogt gij keeren koel en kuisch

 

En rustig voor mijn aangezicht,

 

Met blinden blik, doch slank en struisch,

 

Wachten den wederkeer van 't licht.

 

 

 

Een schok doorvaart u. ‘Neen, kniel niet’.

 

Gij huivert en gij neigt voor mij

 

Aanhoor het laatste, dat 'k gebied:

 

‘Geen slaaf meer, doch uw heer zijt gij’.

[p. 200]

 

Een purpren blos stijgt snel omhoog

 

En zinkt terug, doch wijkt niet gansch,

 

De blijheid welft zich uit uw oog;

 

En om uw mond ligt glimlachglans....

 

 

 

Zoo bindt ons de verkláárde schijn

 

In blik en glimlach laatste maal;

 

Gij gáát....reeds heft gij de gordijn

 

Met blanke hand aan 't eind der zaal....

 

 

 

Ik drijf in droomloos staren - wijd

 

Als in het licht de vlinderwiek -

 

Uit diep-vervulde oneindigheid

 

Rijzen mijn sfere' in ruischmuziek.