De Beweging. Jaargang 11

[p. 194]

Vier Gedichten
Door
Käthe Mussche

De lindebloesem geurt, een zomervogel kweelt;
In lucht en land zijn alle groote winden stil.
Het teeder-levend licht, dat tusschen stammen speelt
Schuift aarz'lend dan door grassen of het sluim'ren wil.

En in uw oogen spiegelt 't wonnig, rustig beeld
Van dezen avondtijd die zonder kreet of gil
Wél troost'lijk uit uw lachen wrangen zelfspot streelt
En koestert tot een vrede 't haten scherp en kil.

O, weet dat 't goede land u blijde beet'ren zal;
De stad is ver: haar woeden als een hagelval
Mijdt deze velden zoo een vloeken mijdt een kerk.
En als de nachtegaal den puren tijd bemint,
'Of zingend water door de koele heem'len rint,
Rijst gij als winnend man en held herboren, sterk.

[p. 195]

Volhardende regen

 

Er is geen liefde door den dag: de regen valt

 

En strijkt de muren grijs;

 

De laatste luide wijs

 

Is in den jongen zachten morgen al verschald...

 

 

 

De matte zon is vroeg al tot den nacht gegaan

 

En brandt op geene ruit;

 

Een leege vogelfluit

 

Dorst niet een volle toon door 't bol geblaart te slaan...

 

 

 

Het regendruilen zeurt mijn dapper loflied stom

 

En tergt mijn mooien moed;

 

Ik zin wèl sterk en vroed,

 

Maar regen rommelt stadig op zijn laffe trom...

 

 

 

Er is geen liefde door den triest gerekten dag;

 

De huizen hunkren stil...

 

Waar leeft het windgeril,

 

Dat eindlijk, eindlijk wekt de wapp'ring van een vlag?...

 

- De regen valt: er is geen liefde door den dag...

....En eind'lijk vree; en eind'lijk 't stille zeilen
Hoog over heien der gedreven luchten;
In goud-doorschenen dag, in kleur'ge wijlen
Stierf voor wél wilder uren 't mart'lend duchten

En 'k heb geen vrees, dat bij der winden ijlen
En woên mijn angst verkreunt tot dorre zuchten;
Want weert het rustig land ten mijnen heil en
Troost niet de steedsche vloeken en geruchten?

[p. 196]

 

En mag ik kind niet zijn, blij handen roerend,

 

Omdat een vlinder leeft gelijk een droom?

 

O, dank deez' dag, die lichte beelden voerend,

 

Kent luide driften niet, noch schaam'le schroom:

 

Ik zie in kleur en klank en teed're lijnen

 

Waarheid gelijk een vers, een vrucht verschijnen...

Een huiverwind rilt aan mijn doffe ruit voorbij, -
Een regen houdt de lucht in vaalheid staâg gevangen;
Nu krimpt de vrije vreugd tot klein en schuw verlangen
En 't uur bergt in een hoek het schallend speelgerei.

Deez' oude dag laat bleek verkleurde vanen hangen
En staat bedeesd als beed'laar in een dansersrij;
Hij zint niet meer op bruisend-luid' en lichte zangen,
Maar vreest den ruwen spot om poovere kleedij...

Hij keert zich naar den kant en merkt zijn raaflend kleed,
En achter hem hoort hij de kleur'ge dagen joelen;
't Herinn'ren gaat oproerig door zijn leden woelen
En wekt, na lang berusten, 't nijpen van fel leed,

Want hij herziet het lachen van verloren jeugd,
Wijl mede hem 't gebaar van vroegre dansen heucht.