De Beweging. Jaargang 11

[p. 61]

Joodsche liederen
Door
Jacob Israel de Haan

Hij las mijn Liederen van smart en rouw....
Heeft één Dichter tegen zijn Volk misdreven
Als ik misdreef door ongebonden leven,
Als ik misdreef, ijdel en ongetrouw?

Des rouwt mijn Lied. Geen troostwoord kan verzoeten
De wreede wroeging der voldreven Daad.
Ik heb geen tranen genoeg om te boeten
Wat Daad en Droom bedreef aan gretig Kwaad.

Geen troostwoord? Neen, uw woord heeft mij getroost,
‘Israël die misdreef, blijft Israël,
Uw Lied houdt glans, die geen Leed dooven kan’.

En dit herdenkend heeft mijn hart gepoosd
Van zijn staag leed, van zijn wroegend gekwel,
En mijmerend zing ik dit Lied ervan.

[p. 62]

Zeventien Tammoez
(Verjaardag van Jaap V.)

 

Wreede Dag, toen het beleg werd geslagen

 

Om de teedre weelde van onze Stad,

 

Na nijpend leed van één-en-twintig dagen

 

Raasde ros vuur tempel en tuinen plat.

 

 

 

Dit is de dag, dien wij boetend gedenken,

 

Ieder heet jaar met honger en met dorst

 

Omdat ons volk, beroofd van wet en vorst,

 

Na twintig eeuw nog steeds de volken krenken.

 

 

 

Dien wreeden vastendag werdt gij geboren

 

En ieder jaar zijt gij vreugd in de rouw

 

Die man aan man van ons volk 't hart verbijt.

 

 

 

Maar nog is 't volk der volken niet verloren

 

Zoolang zonen als gij vroom en getrouw

 

Dienen met 's harten kloekste heiligheid.

1) Oud-Joodsche spreuk.