De Beweging. Jaargang 11

[p. 56]

Sonnetten en liederen
Door
Sidney Nielsen

Altijd zal één band ons vangen,
Zaligheid om ééne pijn:
Altijd zal op mijn verlangen
Uw verlangen antwoord zijn.

Zal de dag mijn oogen wekken
Als uw wimpers nedergaan,
Eene wake blijft zich strekken
Langer dan het hart kan slaan.

Zullen mijn bedroefde handen,
Al te moe, toch afstand doen,
Nimmer zal de gloed verbranden
Van een laatste afscheidszoen.

Altijd zal één band ons vangen,
Zaligheid om ééne pijn:
Altijd zal op uw verlangen
Mijn verlangen antwoord zijn.

[p. 57]

II
Sonnet

 

Ik had zoo graag nog deze herfst genomen

 

Bij al seizoenen, die ik zorgloos nam.

 

Ik had zoo graag de groene zomerboomen

 

Nog voor het laatst zien dorren aan hun stam.

 

 

 

Want voelde ik niet, toen ik van heel ver kwam

 

In dit zoet land, de gloed van de eerste droomen

 

Opdoomen als een verre klare vlam....

 

Ach, ik ben immers in de herfst gekomen.

 

 

 

Maar 'k ben van alles nu allang gescheiden.

 

Mijn peinzen werd een uitkijk in de nacht:

 

Ik hoor de golven langs de boorden glijden

 

En 'k weet de zee, waarover men mij bracht

 

Als kind, zich naar een and're toekomst breiden,

 

Maar 'k had zoo graag nog deze herfst gewacht.

De harp der winden weeklaagt in de nacht
Na een verstormden dag vol zoele buien.
Het blauwe weerlicht flakkert vaag, en zacht
Gedonder rolt als wagens langs het zuien.

De zee is hoog, de zwarte golven kruien
Tegen het schip, dat stampend in de macht
Der waatren machtig is en in het bruien
Van storm en regen borg blijft voor zijn vracht.

[p. 58]

 

Ging ik te ver van huis? Hebben de golven

 

Tusschen mijn land en mij, bij ieder uur

 

Niet al te wijd den afstand uitgemeten?

 

 

 

Ja 'k ben als één, die achtervolgd door wolven,

 

Hun alles toewerpt, rekkend zoo den duur,

 

Dat zij zijn lijf niet slopen door hun beten.

Roerde in de nacht niet een zwarte tamboer
Een brommende roffel bij 't woudlegioen?
Stond toen niet donker aan 't lichter kontoer
Trompetter, die blies op een klare klaroen?

Toen schudden de boomen hun slapende groen.
Rauw klonk een schreeuw uit het dompige moer.
De hemel werd grijs: in de west zwalkte toen
De maan en verging als een schip zonder roer.

Daar zeilde de dag als een oorlogsfregat,
Kanonnen van witblinkend staal aan de flank,
Met bloedroode vaan en een purpere vloot,
Met een hoera uit den einder en nat
Van goud; maar als koper zoo zwaar en zoo blank
Rees toen de zon en was stralend en groot.

Storm nu de nacht en de sterrekens tegen,
Houd slechts uw paard in de hand.
Vlieg als een schimmige schauw langs de wegen:
De maan is uw fakkel langs hemel en land.

[p. 59]

 

Leidt straks uw weg langs de steile ravijnen,

 

Vlug zij uw ros als een hert,

 

Zeker uw blik voor de scheemrige schijnen

 

En vast uwe hand als het pad is versperd.

 

 

 

Wee, als ge beeft voor de diepte daaronder:

 

Wee, als ge struikelt en stort:

 

Niets, dat u redt van de dood dan een wonder,

 

En, arme, uw rit in de nacht was te kort.

 

 

 

Maar heil, als ge stormt langs de smalste der paden:

 

Heil, om uw dolle galop.

 

Rotsblok noch afgrond noch kloof zal u schaden:

 

Laag langs de dalen of hoog aan den top.

 

 

 

Storm dus de nacht en de sterrekens tegen,

 

Houd slechts de hengst in de hand.

 

Schiet als een schimmige schauw langs de wegen,

 

De maan zij uw fakkel langs hemel en land.

Voor P.N. van Eyck.

Breng naar het neevlig Noorden,
Schip van mijn zangrijke droom,
Specerijen mijner woorden
Over golf en stroom.

Laat in de wolk van uw zeilen
Zwellen de zalige wind.
Blijf aan kust noch reede wijlen
Eer ge uw haven vindt.

[p. 60]

 

Maar zwermen de blinkende meeuwen

 

Uw schuimige kiel tegemoet

 

Van 't strand, zie 't te breeuwen

 

Over bank en vloed.

 

 

 

En roep van de veilige haven

 

De loods naar uw deinende boord,

 

Dat zich 't zangrig volk kan laven

 

Aan 't kruidig woord.

 

 

 

Breng naar het neevlige Noorden

 

Schip van mijn zangrijke droom,

 

Specerijen mijner woorden

 

Over golf en stroom.