De Beweging. Jaargang 11

[p. 55]

De schoone avond
Door
Jan van Nijlen

'k Verliet de stad; zij was de schoone bruid
Die de avond in haar naaktheid deed ontluiken,
En als een stroomgod goot het leven uit
Van vreugde en wellust zijn gevulde kruiken.

'k Sta in een park; de lucht is nog aan 't gloeien
Boven de stad; hier is zij donker paars,
En langs den rimpelloozen vijver bloeien
Met duizend bloesems de kastanjelaars.

O rijke, vruchtbare tweeslachtigheid
Der aarde, die het menschlijk hart doet beven
In tweestrijd: wellust en neerslachtigheid,
Twee vormen en een enkle naam: het leven!

Hij kent dat leven niet, wiens mond niet proefde
De vrucht der steden en haar zoet venijn,
Dat aan het hart van zoekers en bedroefden
De wellust schenkt als aardsche medecijn!

Hij kent dat leven niet, die op een avond
't Schoon niet beseft van een kastanjeboom
In bloei en niet gevoelt hoe zoet en lavend
De streeling is van zijn verwaaid aroom!