De Beweging. Jaargang 11

[p. 52]

Drie sonnetten
Door
J.G. Danser

Verlangen deed hen gaan met sneller schreden,
Hun weemoed zweeg bij dezen vreemden schroom:
Het vage pad samen zoo vaak betreden
Leidde naar 't dal, het einde van hun droom.

Daar strekten zij zich zoet-vermoeid beneden
De fijne schaduws van een ijlen boom
En streelden traag elkanders warme leden
En zuchtten diep,...hun ziel was droef en loom.

En toen zijn eerste vrees vervluchtigd was,
Zijn lippen teêr haar zoele naaktheid kusten,
Lachte zij stil, of zij iets wonders las, -

Tot eindelijk, een huivrend oogenblik,
Zijn arm haar bevend aan zijn hart deed rusten
En haar ontroering brak in zacht gesnik.

[p. 53]

II
Melissa

 

Dat nu dit eene zacht-herlezen woord

 

Zoo diep mijn zwijgend mijmren kon ontroeren

 

En tot die traag-vervaagde erinnring voeren

 

Als had mijn luisteren haar naam gehoord.

 

 

 

Dat was geluk: door angst noch lust gestoord

 

Schreden wij over winters sneeuwen vloeren

 

En spraken samen in een zoet vervoeren

 

Van wat ons in dit leven had bekoord.

 

 

 

Het was maar kort en 't lijkt een vreemde droom

 

Waarin zij tot mij kwam en tot mijn peinzen

 

Gelijk een bij naar hoven vol aroom.

 

 

 

En sinds: ik vond niet wat ik zoo behoef,

 

En zoo mijn woorden luid soms blijheid veinzen,

 

Mijn ziel is stil en vol verlangst en droef.

‘Gevloden zijn de droomen eens bemind,
Verdord de wondre bloemen der gedachten,
De lach der dagen en de lust der nachten
Zij zijn verwaaid als klanken op den wind.

[p. 54]

 

Ik vraag niet meer, mij kan geen vreugd meer wachten

 

Mijn lijf is wond, mijn oogen zijn verblind, -

 

Ik dwaal nu tot mijn leed den vrede vindt

 

Wiens teêre streeling alles zal verzachten.

 

 

 

Mijn peinzen zwijgt, - heb ik dan niets gewonnen

 

Bij 't rustloos zwerven langs des levens kusten

 

Dat niet verbrak, dat niet tot niets verging?

 

 

 

En in mijn ziel waar zooveel smarten bronnen

 

Rijst zacht geluid, een stem van stil berusten: -

 

Toch, één ding bleef: de schoone erinnering.’