De Beweging. Jaargang 11

[p. 219]

Vier gedichten
Door
Karel Wasch

Gij schouwt mij diep in d' oogkern en gij lacht,
Tot trillend tranen-waas m' uw blik verhult...
Dan laat gij m' achter in ontroerde wacht
En van een nieuw lied wordt mijn hart vervuld:

‘Eens neigt gij tot mij uwer leden pracht,
Wijl scheemring onze zwijgend' uren vult,
Of gij zult naast mij liggen, als de nacht
Is hoogste vrêe na goddlijkst ongeduld....

En toch ten tijde, dat ik eenzaam waak
Wijl eindeloos verbeelding U hervindt
Dring ik uw wezen 't diepste in en raak
Wat in uw zielshart rust, verward en blind:
Gescheiden-één volvoeren w' eerst de taak
Van d' opperst' opbouw aan het eeuwig kind.’

[p. 220]

Voor den spiegel

 

Wie is de donkre vreemdeling,

 

Opstarend uit uw koele nis,

 

Met oogen vol verwondering

 

En vol geheimenis?

 

 

 

Hoe hangt er om dit bleek gelaat,

 

Als een verstilde huivering,

 

Afglans van wat te komen staat

 

In werelds wacht-gewijden Kring?

 

 

 

Dooft nu in hem de vreugd, die staag

 

Door zijner vaadren harten vaart,

 

Of wordt der moedren donkre vraag

 

Thans in zijn oogenschijn verklaard?

 

 

 

Of is 't de glorie van het Kind,

 

Die reeds om hem haar wijding schijnt

 

Ten teeken, dat eens alles zwindt

 

In 't wonder, waarnaar d' aarde pijnt?

Voor Hanna Carels

De Meester, die door 't leven U geleiden,
En hoeden zal,
Rijst eens U in het glanzende getijde
Van een verklaard Heelal.

[p. 221]

 

Dan ziet gij, zonnehel over de landen

 

- Goudglans-omloofd -

 

Te midden der kristallen dagewanden,

 

Zijn heerlijk hoofd....

 

 

 

En als één lied uit duizend vooglenkelen,

 

Dat stijgt en zinkt,

 

Juubling gelijk van fluite', harpe' en veêlen

 

Zijn stem U klinkt;

 

 

 

De eerbiedschuchtre handen wilt gij heffen,

 

Naar dit gezicht;

 

Doch blindend U dier oogen bliksmen treffen

 

In schicht na schicht....

 

 

 

Of gansch uw wezen in Hem moest verblinken

 

Dwaalt gij, uzelven onbekend,

 

Tot in uw hart het nieuwe lied gaat klinken

 

En g' U hervindt: zijn instrument.

Bij 't eind des daags was er een wolkespreiding,
Als had een groote vogel gansch ontvouwd
Zijn breed gevedert en in nieuwe wijding,
Werd ons het oud geheim weer toevertrouwd.

Rees niet het teeken, dat besloten houdt:
Opvlucht verstild tot ruchtlooze verglijding
In willige overgave aan wat, ondoorschouwd,
Toch veilig wordt gevoeld door hoogre leiding?

[p. 222]

 

Wij gingen zwijgzaam onder 's vogels vlerk,

 

Niet peilend liefdes nood met ziende oogen

 

Want druk van vingren blind zeide ons behoeven:

 

 

 

In stilte, zonder blijheid of bedroeven,

 

Uit rijpe rust, los van vervoerings logen,

 

d' Opgang t' aanschouwen als gezegend-werk....