De Beweging. Jaargang 11

[p. 165]

La Bohémienne
Door
Maurits Uyldert

Zij is niet bij dezen, die zó zijn doorstreden
Door angsten en lusten, verlangens en zorgen,
Dat zij hare zielen den hemel beleden
En zoals de bloemen in dauw van den morgen
De harten ontsloten in zonstillen vrede.

Zij drentelt langs paden waar wemoed niet fluistert,
Zij slaapt onder sterren waar vrede niet woont,
Zij huist in de wouden waar 't immerdoor duistert
En zwerft in den storm, door den bliksem gekroond;
Zij zingt langs de wegen waar liefde niet luistert.

‘Breng míj de verkoornen wier harten vertrouwen,
Wier geesten bereid zijn voor zegenings gloed.
Breng míj die zich schaarden den hemel te schouwen,
- En al de vertreednen, die lijdend niet rouwen -
Met de eenvoud van 't hart en het zuivere bloed.

Zij hebben haar krachten tezamen genomen
En spanden haar zielen naar liefliksten toon.
Zij wachten, wijd open, de hemelse stromen,
Als bloemen den dauw wen de morgen gaat domen,
Zo vredig en stil als Maria haar zoon’.

[p. 166]

 

Maar zíj kent de pijn van het rustloze zwerven

 

Door de eindloze heuvlen van 't dorstende zand:

 

En altijd de koorts van het angstige werven

 

Naar weelde en naar lust die zichzelve verbrandt,

 

En niets laat dan de as waarin ze eenzaam zal sterven.