De Beweging. Jaargang 11

[p. 211]

De stroom
Door
Else Bukowsky

Aan den oever van den stroom ben ik geketend aan den granieten muur, ik hoor het water beneden mij klotsen tegen den steen, maar ik zie het niet, er ligt een nevel over heen, alleen den granieten muur aan den overkant zie ik en in de verte de brug. Achter de brug zie ik alleen den nevel grijs en zwaar....

Dezen nacht sliep ik niet en ik zag voor het eerst den stroom. De nevel, die er boven hing, was weg en in het water, dat blauw was en glansde, als de zijden nachthemel, spiegelden de sterren. Toen, plotseling, zag ik een ander licht, dat dreef op den stroom en ik hoorde een stem, die zong. Zij kwam uit de blauwe verte en ging mij dicht voorbij. Uit een ranke boot klonk de stem en toen de boot de brug genaderd was ontsteeg haar een witte gestalte en stortte zich in den stroom en dreef weg, als een witte bloem. Steeds zachter werd de zang en verklonk in de verte.

Toen het morgen werd, hingen weer de oude nevelen boven den stroom, maar nu dacht ik aan den nacht, aan den zang, die verklonken was, aan de witte bloem, die weggedreven was onder de brug door naar het onbekende.

In den avond trokken de nevelen weer op en weer was het water blauw en glanzend als de zijden nachthemel en het kabbelde zachtjes beneden mij tegen den granieten wand.

En ik liet mijn voeten hangen in het water en de golven

[p. 212]

omvingen ze als liefkoozende handen. En, ik boog mij verder over den granieten rand en liet ook mijn handen liefkoozen. En ik wilde mij storten in den zoeten nachtstroom, maar ik voelde mijn keten en ging weer liggen, machteloos, op den granieten rand. Ik wou slapen, maar de nacht was zoel en zoet en ik schreide van verlangen naar den stroom.....

Tegen den morgen, toen de nevel al viel, sliep ik in, maar mijn wachters maakten mij wakker, om mij te toonen, wat zij in den stroom opgevischt hadden.

En zij brachten een witte gestalte; haar kleed hing gescheurd langs haar neer als bloembladen van een verlepte bloem. Haar handen omsloten vreemde, roode rozen, die ik nooit gezien had. Zij groeiden achter de brug langs de oevers van den stroom, zeiden de wachters. En rozebladen lagen in heur haren en op haar gezicht als een purperen regen, op haar oogen, die gesloten waren als in verrukte rust, op haar mond, die glimlachte, als de mond van een slapende.

De wachters brachten ook de boot, die aan land gespoeld was met gebroken roer.

Toen zij heen gingen met de doode en de boot bij mij achterlieten, werd het verlangen naar den stroom sterker in mij en in een uur, toen ik mij ongestoord wist, schuurde ik met een steen mijn keten stuk.....

Maar in den avond trokken zware wolken op en ik zag den stroom den heelen nacht niet.....

Nu is de nacht van vervulling gekomen. Blauw en zijden zijn de bestarde nachtluchten en blauw en zijden is de stroom en hij spiegelt de sterren. Over den blauw en zijden stroom glijdt mijn boot. Stroomopwaarts hoor ik de zangen van verlangen van vele gevangen makkers, maar mijn boot gaat stroomafwaarts, en ik zing mijn verrukking, voor mij alleen als een droomende.

Nu ben ik bij de brug,....nu drijf ik op den blauwen stroom naar de rozenvelden.....

[p. 213]

Wee mij, ze hebben mij opgevischt, voor ik verdronk in den zilveren stroom en insliep in de rozengeuren.

Achter de brug weken de granieten wanden en er waren breede oevers.

Hooge, vreemde rozen, purperrood, bloeiden langs de kanten en hingen in het water en de stroom was zilverwit tot aan den einder en door de luchten stroomde zilverwit het maanlicht.

Wee mij, en ik dreef zoo zoet, mijn oogen gesloten, mijn hand in de hand van een, die naast mij was en van de rozenstruiken regende het op ons, koel en purperrood. En ik voelde mij zinken, steeds dieper, de lauwe wateren op mijn gezicht....

Wee mij, ze hebben mij vastgesmeed aan een zwaarder keten stroomopwaarts tusschen vele anderen.

Hier zijn de granieten wanden hooger boven den stroom, er ligt een nevel overheen, ik zie alleen de granieten wand aan den overkant en boven mij den hemel, strak en grijs......