De Beweging. Jaargang 11

[p. 173]

Gedichten
Door
Aart van der Leeuw

Ik woon aan een breed, blauw water.
Gesnater
En wulpschrei sterven wanneer de avond zinkt.
Mijne eenzaamheid wordt kalmer dan en droever,
Tot plotsling van den andren oever
Een roepstem klinkt:
‘Kom, vreemdling, kom!’
Een witte hand waart weiflend om,
En door den nevel, zeegnend licht,
Blinkt haar gezicht.

Aan mijne voeten
Schommelt een boot.
Zal dit beduiden moeten
Dat ik hem stoot'
Door 't rusch en ruk mij de armen moe?
Waartoe, waartoe?
Hóe fel mijn sneb de golf ook splijt,
Hoe snel de roeiriem rijst en glijdt,
Wanneer ik de overzij bereik,
Leeft zij toch in een ánder rijk,
Verborgen, onbegrijpelijk.

[p. 174]

 

Hoe vind ik haar? Gevleugeld?

 

Op rossen ongeteugeld?

 

Hoe moet ik tot haar gaan,

 

In welken lach, in welken traan?

 

Of draagt mij 't lied, schuim om de kiel,

 

Naar 't onbestaanbaar strand van hare ziel?

 

 

 

Ik woon aan een breed, blauw water.

 

Mijn rietfluit troost mij: later, later.

De roos zwaait vroom heur vat van geuren,
Het beukeblad beeft bruin;
Toch denk ik aan het schooner fleuren
Van een gedróómden tuin.

Het briesje kust en koost, het koele,
Schalks lokkend me in zijn ban.
Vaarwel, o wind, ik zoek naar Thoele
En toovrig Dschinnistan.

Den wakker waakschen haan,
Den dichtervlucht der zwaan,
Den zwerfschen jager: reiger,
Den strijdbaar sterken tijger,
En het deemoedig schaap,
Hen samen leidt de knaap,
Eendrachtig aan één band,
Door 't rein en eigen land
Vol jonge bloesemsneeuw,
Als in de gouden eeuw.

[p. 175]

 

Hij mijmert, zingt en speelt,

 

Weidend zijn zinnebeeld;

 

Zij kennen aan dien toon

 

Hun meester en hun zoon,

 

En gaan naar 't hém geviel,

 

De dieren van zijn ziel.

Vaak heb ik in den slaap geplukt
Een witte, een roode roos,
Knikkende kinderlijk verrukt
Naar 't schoon dat ik mij koos.

Riep zon mij wakker door het raam,
Dan dacht ik: o, de roos;
Op 't dek hield ik de handen saam,
Maar leeg en liefdeloos.

En buitentredend, droomensmoe,
Vond ik het volk getooid,
Werpend elkander bloemen toe,
Doch ik heb niet gestrooid.

Wanneer zal op mijn morgensprei
Het bloeien wit en rood,
En schud ik, springende in den rei,
De rozen uit mijn schoot?

[p. 176]

Een najaarsblad

 

Ik zing tot prijs en eer...

 

In roodgoud najaarsweer

 

Werd zóó mijn geest bevrijd

 

Van een krankzinnigheid:

 

 

 

Ik raapte een donkren steen,

 

En dacht, ook ik ga heen

 

En lig zoo zwaar en zwart

 

Der aarde aan 't ijskoud hart.

 

 

 

Toen daalde een purper blad,

 

Dat Hij beschreven had,

 

Mij ritslend in de hand

 

En stak mijn hart in brand.

 

 

 

Ik voelde zwéven weer

 

Mijn hoop op breede veer,

 

Ik wierp den dooden steen

 

In 't meer, waar zon op scheen.

Mijn kind, nu het nog wintert,
IJs aan Uw voet versplintert,
Stijgt zichtbaar in de lucht
Het wolkje van Uw zucht.

Maar als het zomer is
En 't hart U vromer is,
Draagt zonder vorm of smet
Uw adem het gebed.